UNUTTUM DEMEK SEVEN KALBE ENGEL OLAMAZ
UNUTTUM DEMEK SEVEN KALBE ENGEL OLAMAZ
Kurumuş gözyaşlarımın eşliğinde işte nihayet unutmaya başladı yürek denilen biçare.İmkansız diye anılan her gerçek bir bir sahtelikten sıyrılıp gün yüzüne çıktı. Ve artık ben seni unuttum.Canım yansa da her kopuşta,kabuk bağladı yaram en sonunda.Terkedilmeye mahkum bu yürek artık hissetmiyor seni ve seninle gidenleri.Hissetmiyor “ellerimizi ancak ölüm ayırır”dediğin sözleri.Eskisi gibi ruhumu yakmıyor yarama tuz basan son sözlerin………………
Yoksa hala içim acıyor mu o sözleri hatırladıkça,günler sen olmayınca geçmiyor mu varlığının avuntusuyla.”Sana dair her şeyi unuttum…”demek yetmiyor mu sensizliğe katlanmaya.Unutamıyorum işte,gözlerini silsem aklımın en ücra köşelerinden,gülüşün çıkıveriyor karşıma.Aşkım diyen sesini unutsam ayrılık vaktinde kalbime ok gibi saplanan son sözlerin geliyor aklıma,sevdama gölge düşürüyor.
Ama hala sözlerin kulağımda çınlıyorsa,senin gidişinle beraber sevmek sözcüğünü sildiysem gönlümün lügatinden,her şeyi yokluğunla bitirdiysem ve sonsuzum ol diye senden sonra sevmediysem,bunları yazarken seni hala çok sevdiğimi tekrar kendime söylediysem ve son sözün için,beni sildiğin için gözlerim kan ağlıyorsa hala içim acıyor ve gönlüm“sen”ateşiyle yanıyor demektir…
Ve bu kız seni unuttuğunu söylerken hayat donup kalıyorsa gözlerinde ve seni seven her zerresinde;seni ilk gün ki gibi çok seviyor demektir…
