Hiç Resmimiz Yok Bizim!

Birlikte çekilmiş hiç resmimiz yok bizim, aklımdaki kareleri saymazsak. Sanki hiç yaşamadık, sanki hiç yaşanmadık!


Oysa daha dün gibi şu sahilde köfte yiyişimiz. Kayalıklardan bakıp denize, martıları seyreden sanki biz değiliz. Zaman bile ölüyor demek ki!

Bir kitabın önsözü gibiyiz; anlatıyoruz, yaşayamıyoruz! Çevirecek sayfası kalmadı herhalde bu aşkın; yoksa havada uçuşan şu sözcükler, konacak bir cümle bulurlardı kendilerine.

Birbirimizden ayrılırsak sorun olmaz da, ya kalplerimiz ayrılmışsa? Ya bir daha aynı anda düşünüp, elimiz telefona gitmezse? “Şimdi seni düşünüyordum” diyemezsek!

Bir ömrü beraber geçiremeyebiliriz. İki yabancı, kolay mı? Sevgili olmamak umurumda değil ama bir gün isimlerimizi unutursak diye korkuyorum. Unutulmak, yaşayamamaktan daha acı geliyor.

Ne yalan söyleyeyim, seni çok özlüyorum. Gerçi yanımda olsan hasretim biter mi, ondan da emin değilim.

Birlikte yaşamak, bir evi paylaşmak değildir. Birleştirip ruhları, dengeyi tutturabilmektir. Farklı bulutlara bakıp, aynı gökyüzünü görebilmektir. Ötekisi birlikte yaşlanmak!

Bir yanıma iyi geliyorsun ama o yanım neresi bilmiyorum. Gözümün, sözümün, kalbimin ötesinde bir durağım var benim. Kimselerin önünden geçmediği, belki yerini bile bilmediği. Sanırım sen arada sırada oraya uğruyorsun.

Ne zaman seni ansam, hınzır bir tebessüm yerleşiyor dudaklarıma. Hasretinden bedenim kavrulurken, sanki o gülümsemeyle geri geliyorsun.

Yokluğuna alışmak kolay, bir yolu bulunuyor sessizliğin. Kalsaydın, diğerlerine benzerdik. Belki de iyi oldu gittiğin. Benim derdim başka! Korkuyorum, ya bir daha hatırlayamazsam yüzünü çünkü birlikte çekilmiş hiç resmimiz yok bizim!

Candan Ünal