Ertelediğim hayatlar geliyor aklıma
Bir zamanlar unutmaya çalıştıkları mı hatırlamak için zorluyorum kendimi…

İnsan hiç kendini unutabilir mi?

Unutmak neydi?
Mümkün müydü?

Şimdi ait olmadığın bir şehirde ait olmadığım bir biçimde yaşıyorum işte…
Uzağıma düzen insanlar geliyor aklıma,
Şimdi nerdeler?
Yine aynılar mı?
Gitsem yetişebilir miyim..?
Her adımda ilerlediğimi düşünürken ne çok geri kalmışım hayattan..
Ne çok yalnız kalmışım ben!
Nerde başlamıştı bu yalnızlık?
Biter miydi?

Biz küçük mekanımızda büyük şeyler paylaşıyorduk,hayat oluyorduk…
Patika yollardan varıyorduk hayata…
Mutluyduk…
Adımız huzur olurdu.

Biz sebepsiz ağlar sebepsiz gülüyorduk,nedeni sorulmazdı…
Tebessümün ışığında göz yaşlarımızın iziyle tanıyorduk birbirimizi…
Mutluyduk…
Adımız yaşamak oluyordu.

Biz hiç aynı yolda ayrı düşmedik,ayrı yollarda bile kaybolmuyorduk…
İz oluyorduk biz bize…
Mutluyduk…
Adımız hayat oluyordu.

Şimdi…
Biz nerdeyiz?
Huzur nerde?
Yaşamak ne?
Hayat ne?

Adımıza ayrılık koydular,ayrı mı düşmeli insan düşlerinde, hayat bu kadar mıydı?
Nerde kaybetmiştik birbirimizi!!!
Patika yollarımı kapatmış betonlar herkes geçsin diye yıkmışlar dağlarımızı…
Hani herkes nerde?
Soğuk duvarlar mı hayat,sonu olmayan yollar mı yaşam?
Bizi bulamadım yerde kaybettim kendimi
Film bitmedi henüz… başroller yok sadece… figüranlar oynamaya devam ediyor.

İçerlerden Bİr Yerlerden Alıntı