Boş bir sınıf… Bir öğrenci mikrofondan şiiri okur.

Ben bir öğretmenim

Okulların birinde.

Duymayı, düşünmeyi öğretirim,

Derslerimde…



Bir söz yağmurudur ders dediğin de

İnsan göklerinden rahmet yerine,

Yağar da yağar.

Benim çocuklarım bu bahçelerde,

Bir yağmur altında ıslanmadılar…



Bir yağmur sonrası gelin, seyredin!

Her taraf tepeden tırnağa bahar…

Bulutsuz masmavi dünyalarına

Sevginin, sevincin güneşi dolar!



Zil sesi. Öğrenciler sınıfa dağınık bir biçimde girerler. Gürültüyle sıralarına otururlar. En son sınıfa giren bir kız öğrenci ( Nurcan) öğretmenin masasına bir sap çiçek koyar ve en arka sıradaki yerine oturur. Tekrar zil çalar. Öğretmen sınıfa girer. Öğrenciler ayağa kalkar.



Öğretmen - Günaydın çocuklar!

( Sınıf bir ağızdan) – Günaydın öğretmenim!



(Öğretmen masaya bırakılan çiçeği alır)- Bu çiçeği kim getirdi?



( Sınıf sessizdir. Daha sonra herkes birbirine bakarak sorar)- Yok ben getirmedim.



- Kim getirmiş?



Öğretmen- Mademki getiren kendini göstermek istemiyor, öyle olsun. Açın bakalım ödevlerinizi.



( Arkada oturan Nurcan parmağını ürkekçe kaldırır.)



Öğretmen- Nurcan , ödevini yapmadın mı yoksa? ( Nurcan cevap verecek olur)



Nurcan- Şey öğretmenim… Ben , çiçek…(öğretmen sözünü keser)



Öğretmen- Bahane dinlemek istemiyorum. Ödevini yapmak her öğrencinin başta gelen görevidir.



( Öğretmen ödevlere bakmaya başlar. Altuğ ile Figen’in defterlerini alır ve çocuklara gösterir.)



- Bakın çocuklar! Arkadaşlarınız ödevlerini ne kadar güzel yapmışlar. Yazıları çok güzel. Üstelik dört sayfa yazmışlar. Yedi binlere kadar yazın demiştim. Çoğunuz ödevini eksik yapmış. Ama onlar verdiğim ödevi tam olarak yapmışlar.



( Öğretmen bu sırada Nurcan’ın yanına gelir. Nurcan heyecanla ödevini açar ve öğretmenine bakar. Öğretmen Nurcan’ın ödevine bakmadan geri döner ve yerin oturur. )



- Çocuklar, bundan böyle ödevini eksik yapanlara ceza vereceğim. Arkadaşlarınız Altuğ’la Figen’i alkışlayın bakalım!



( Bütün sınıf arkadaşlarını alkışlar. Bu sırada bütün öğrenciler ve öğretmen hareketsiz kalır. Nurcan ayağa kalkar ve şiiri okur:



2



Nurcan:

Yedi binlere kadar birer birer yazın dedin.

Parmaklarım tutuldu yazmaktan vazgeçmedim.

Defterine baktın Altuğ ile Figen’in

Dokuz yaprak doldurdum, ödevimi görmedin.

Sana çiçek getirdim dikkatini çekmek için,

Her sabah karşıladım bir gülücük görmek için.

Selam durdum en önde bir “ Günaydın” bekledim,

Okan’a gülümsedin, bana selam vermedin.

Seni sevdim öğretmenim, yine de seni sevdim.



(Sınıf canlanır, öğrenciler gürültüyle birbirleriyle konuşurlar. Nurcan uslu uslu yerinde oturur.)



Öğretmen- Çocuklar, susun bakalım. Bugünkü konumuz besinler! Söyleyin bakalım besinler insan vücuduna nasıl faydalar sağlarlar?



( Sınıfta Nurcan’la birlikte üç öğrenci parmak kaldırır. Öğretmen Hasan’a söz verir)



Öğretmen- Hasan sen söyle bakalım.



Hasan- Öğretmenim besinler, vücudumuza çeşitli vitaminler verirler . Böylece bizi hastalıklardan korurlar.



Öğretmen- Aferin Hasan, bu doğru. Başka ?



Aylin- Öğretmenim, besinler bizim büyümemizi sağlar. Ayrıca zekamızı geliştirir.



Öğretmen- Doğru Aylin. ( Bu arada Nurcan’ın parmağı hep havadadır)



Öğretmen- Çocuklar, bizler bütün besinlerden yeterince almalıyız. Onu yemem, bunu yemem dememeliyiz.



( Öğretmen bu arada sırasında uyuklayan Ahmet’e sorar) Söyle bakalım Ahmet, sen kahvaltıda ne yersin?



Ahmet- (Esneyerek) Peynir ekmek öğretmenim.



Öğretmen- Pekiii öğle tatilinde ne yersin?



Ahmet- Peynir ekmek öğretmenim…Annem beslenmeme de peynir ekmek koyuyor. Çünkü peynire para vermiyoruz. Köyden geliyor da…



Öğretmen- Çocuklar sizce aynı yiyecekleri yememiz doğru mu?



( Bütün sınıf bağırır)- Hayır öğretmenim…



Öğretmen- Pekiii, neden? Söyle Ayşe neden?



Ayşe- Şey öğretmenim, sonra peynirimiz biter.



( Bütün sınıf ve öğretmen güler)



Öğretmen- Olur mu kızım, dengeli beslenemeyiz de ondan.

( Ayşe bilmiş bilmiş başını sallar)



Öğretmen- Çocuklar, vitaminler deyince ilk aklımıza gelen besinler sebzeler ve meyvelerdir. Söyleyin bakalım kimler bol sebze yiyor?



( Bütün sınıf parmak kaldırır.)



Öğretmen- Çocuklar, bana kalırsa hepinizin burnu uzadı…( Çocuklar elleriyle burunlarını kontrol eder. Öğretmen gülerek) Hadi bakalım doğru söyleyin... Bu sınıfta en çok sebzeyi kimler yiyor?



( Nurcan ve Selim parmak kaldırır. Öğretmen Selim’in başını okşar)



Öğretmen- Selim, gerçekten de sebze yer misin? Mesela pırasa?



3



Selim- Öğretmenim benim bir annem var, hiç et sevmez ve yemez. Tabii bizim evde yemekleri annem yapar. Valla bütün ev halkı meliyoruz. İşimiz gücümüz yeşillik yemek… Arada patates kızartması, hamburger yesek fena mı olur öğretmenim? Bıraksak yakında yoldaki otları toplayıp pişirir annem.



Öğretmen- Tek yönlü beslenme yanlış derken bunu da kastettim. Sürekli sebze yemek de doğru değil. Vücudumuzun ete de baklagillere de ihtiyacı var.



( Bu arada Nurcan birden bağırır.)



Nurcan- Öğretmenim biz de hep sebze yeriz; çünkü et çok pahalı!



( Bütün sınıf arka sırada oturan Nurcan’a bakar ve kendi aralarında fısıldaşır. Nurcan utanarak önüne bakar ve yerine oturur.)



Öğretmen- Çocuklar özellikle kış aylarında et, süt, yumurta gibi gıdaları daha çok tüketmeliyiz. Eğer tüketmezsek üşürüz ve daha kolay hasta oluruz.



( Öğretmen ve öğrenciler hareketsiz kalır. Nurcan ayağa kalkar ve şiirini okur)

Seni sevdim öğretmenim, yine de seni sevdim.

Oyuncağım olsaydı, inansana verirdim.

Sabah ayazda geldim, buzda karda hep geldim,

Çok üşüdüm öğretmenim,”Üşümüşsün” demedin…



( Nurcan yerine oturur, sınıf yine canlanır)



Öğretmen- Çocuklar, cumhuriyeti ilk kuran kişiler hakkında neler söyleyebiliriz? Biliyorsunuz bu günkü konumuz “Cumhuriyetin Kuruluşu”



Ali- Hepsi ölmüştür öğretmenim! ( Bu söze bütün sınıf güler)



Öğretmen- Aliii! Gene şaklabanlık yapmaya başladın. ( Bu arada Tolga parmak kaldırır.)Söyle Tolga…



Tolga- Onlar bu vatan için ölümü korkmadan göze almış, gece gündüz demeden savaşmış ve bu güzel vatana cumhuriyeti armağan etmiş; başta Atatürk olmak üzere, şerefli Türk büyükleridir öğretmenim! ( Bütün sınıf Tolga’nın bu coşkulu konuşmasını alkışlar.)



Öğretmen – Aferin Tolga, çok güzel açıkladın. Sen de anladın mı Ali?



Ali_ Anladım öğretmenim.



Öğretmen- Peki Ali sana bir soru daha…Vatan nedir?



( Ali şaşkın şaşkın öğretmene bakar. Bütün sınıf kıkırdar)



Ali- Bilmem, yani biliyorum da nasıl anlatacağımı bilmiyorum öğretmenim…

Öğretmen- Sen söyle Elif, vatan nedir?



4



Elif- Vatan anamızdır öğretmenim! Ana kadar kutsal, üzerinde yaşadığımız; uğrunda öleceğimiz topraklardır.



Öğretmen- Aferin Elif, şimdi söyle bakalım Ali, vatan neymiş?



( Ali isteksizce ayağa kalkar)



Ali-Vatan Elif’in anasıymış öğretmenim.

( Bütün sınıf kahkahalar atarak güler. Öğretmen de gülmektedir.)



Öğretmen- Çocuklar, şimdi zil çalacak. Biriniz tahtayı silsin.



( Öğrenciler kalemlerini, defterlerini toplamaya başlarlar. Nurca yerinden fırlar ve tahtayı istekle siler)



( Bütün sınıf yine hareketsiz kalır. Nurcan şiirini okur. Bu kez şiirini öğretmeninin etrafında dolaşarak, ona dokunarak okur.)

Kapılarda bekledim, tahtayı hep ben sildim.

Bazen ayakta kaldım, kimi zaman eğildim.

Gözümden yaşlar aktı, kendi kendime sildim.

Sana yakın olmayı bir ben beceremedim…

Şiir verdin Nalân’a, Zühal’in resmini övdün.

Şule’ ye güven verdin, beni hiç mi sevmedin?

Gücensem de öğretmenim, hiç kızmadan, darılmadan,

Arka sıradaki Nurcan BEN, seni seven NURCAN’IN…



( Gözünden akan yaşları silerken sınıf canlanır. Tam bu sırada öğretmen Nurcan’ın yanına yaklaşır, başını okşar ve ona masasındaki çiçeği uzatır. )



Öğretmen- Çocuklar, ben her gün bu çiçekleri bana Nurcan’ın getirdiğini biliyorum. Ve onu çok seviyorum. En az sizi sevdiğim kadar ya da kendi çocuklarımı… Derslerde başarılı, çalışkan, dürüst bu arkadaşınızı yarın yapacağımız sınıf başkanlığı seçimi için benim adayım olarak belirliyorum. Ne dersiniz?



( Bütün sınıf ayağa kalkar ve hep bir ağızdan haykırır._





Sınıf- Yaşasın yeni başkanımız!( Bu arada Nurcan eliyle yüzünü örter ve sevinçle öğretmenine sarılır. Öğretmen onu kucaklar ve öper. Bütün oyuncular oldukları yerde kalırlar ve alkışlardan sonra seyircinin önüne gelip selam verirler.)

GÜZEL SÖZLER
· Ulusları kurtaranlar yalnız ve ancak öğretmenlerdir.

· Dünyanın her yanında öğretmenler, insan topluluğunun en fedakâr ve en değerli varlığıdır.

· Öğretmen bir sanatkârdır, yarının temelini o attığı gibi, değerli kişilik hamuruna da biçim verir.

· Öğretmenler, yeni nesil sizin eseriniz olacaktır.

· Gelecek gençlerin, gençler ise öğretmenlerin eseridir.

· Öğretmen, geçmişin öğreticisi, geleceğin kurucusudur.

· Toplumların uygarlık düzeyi, öğretmene verdiği değerle ölçülür.

· Geleceğin güvencesi eğitime, eğitim ise öğretmene dayalıdır.

·



· Dünyada her şeye kıymet biçilebilir. Ama öğretmenin eserine kıymet biçilemez. (Socrates)

· Yeryüzünde öğretmenlikten daha onurlu bir tanımıyorum. (Diyojen)

· Yeryüzünde barışı sağlayacak sihirli değnek analarla öğretmenlerin elindedir. Eğitim demek, vücutta ve ruhtaki güzelliği ve mükemmelliği son mertebesine kadar geliştirmek demektir. (Eflatun)

· Öğretmenlik bir sanat işidir. Sanatçı geçim sıkıntısı çekerse, ondan yaratıcılık beklenemez. (İ.N.Özgür)

BEN BİR ÖĞRETMENİM
Ben bir öğretmenim

Okulların birinde

Duymayı, düşünmeyi öğretirim.

Derslerimde...



Bir söz yağmurudur, ders dediğin de,

İnsan göklerinden, rahmet yerine,

Kitaplar dolusu yağar da yağar...

Benim çocuklarım bu bahçelerde,

Bu yağmur altında ıslanmadalar.

Bir yağmur sonrası gelin seyredin,

Her taraf tepeden tırnağa bahar...


Bulutsuz masmavi dünyalarına,

Sevginin, sevincin güneşi doğar.

Böyle çocuklarla dolar her yanım,

Çocuklar kardeşim,

Çocuklar arkadaşım,

Canım…



Onlarda toplanmıştır

Geçip giden zamanım,

Bir parıltı görsem gözlerinde,

Bilgiden, anlayıştan yana,

Bir hal olur bana...


Zannedersiniz ki,

Dünyalar benim…

Çocuklar, kitaplar, yazı tahtası

Enine boyuna bütün zamanlar,

Dört duvar arası bir dershanede,

Her dinden her dilden gelmiş insanlar.

Bizimle konuşur hayal ederler,

Bağlanırız kalırız kendilerine.

Hikaye anlatır, şiir söylerler,

Mutluluk üstüne, ümit üstüne…

M.Gündüz GÖKTÜRK

ÖĞRETMEN
Dosttur o çalışanla, dosttur o yarışanla

Yarınlara el ele beraber koşanlarla,

Mutludur o, simsiyah saçları olmuşsa ak,

Dünden daha güçlüdür uyanırken her sabah.



Doğruya, güzelliğe, odur yolu gösteren

Odur hep geleceğe güvenle gülümseyen.

Bir ana, bir babadır çocuklara sunulan.

Odur eli öpülen, odur fedakâr insan.



Sarsılmaz bir inançla görevini sevmekte,

Ömrünü adamıştır milletine hizmette.

Ruhlara şekil veren, kafaları besleyen

Uygarlığa yürürken en öndedir öğretmen.

Nevin EMGEN

BAŞÖĞRETMEN
Atatürk benim,

Başöğretmenim,

Ne öğrendimse,

Ondan öğrendim.



Yenilikleri,

Hep o düşünmüş,

Milleti için,

Ağlamış, gülmüş.



Çocuk kalbimle,

İlk onu sevdim,

Atatürk benim,

Başöğretmenimdir.

Tarık ORHAN

SEVGİLİ ÖĞRETMENİM
Sevgili öğretmenim,

İnan sen bir ışıksın.

Yanarsın gece gündüz.

Aydınlatırsın bizi.



Doğruyu, güzeli,

Bize sen öğretirsin.

Vatanıma sevgiyi,

Kalbimize sen korsun.



Çevreni aydınlatır,

Bir mum gibi erirsin.

Anne - baba gibisin,

Bizi, bağrına basarsın.

Fethi BOLAYIR

ÖĞRETMENİM
Okumayı yazmayı,

Sayıları saymayı,

Güzel resim yapmayı,

Sensin bana öğreten.



Büyükleri saymayı,

Küçükleri sevmeyi,

Yurda hizmet etmeyi,

Sensin bana öğreten.



Kasabamı, köyümü,

Vatanımı, yurdumu,

Ulusumu, soyumu,

Sensin bana öğreten.

DÜNYANIN BÜTÜN ÇİÇEKLERİ
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum

Bütün çiçekleri getirin buraya,

Öğrencilerimi getirin, getirin buraya,

Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer

Bütün köy çocuklarını getirin buraya,

Son bir ders vereceğim onlara,

Son şarkımı söyleyeceğim,

Getirin, getirin… ve sonra öleceğim.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum

Kır ve dağ çiçeklerini istiyorum.

Kaderleri bana benzeyen,

Yalnızlıkta açarlar, kimse bilmez onları,

Geniş ovalarda kaybolur kokuları…

Yurdumun sevgili ve adsız çiçekleri,

Hepinizi, hepinizi istiyorum, gelin görün beni,

Toprağı nasıl örterseniz öylece örtün beni.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum

Ben bir köy öğretmeniyim, bahçıvanım,

Ben bir bahçe suluyorum gönlümde,

Kimse bilmez, kimse anlamaz dilimden

Ne güller fışkırır çilelerinde,

Kandır, hayattır, emektir benim güllerim

Korkmadım, korkmuyorum ölümden,

Siz çiçek getirin yalnız, çiçek getirin.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum

En güzellerini saymadım çiçeklerin,

Çocukları, öğrencilerimi istiyorum

Yalnız ve çileli hayatımın çiçeklerini,

Köy okullarında açan, gizli ve sessiz,

O bakımsız ama kokusu eşsiz çiçek.

Kimse bilmeyecek seni, beni kimse bilmeyecek

Seni, beni yalnızlık örtecek, yalnızlık örtecek.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum

Okulun duvarı çöktü altında kaldım,

Ama ben dünya üstündeyim, toprakta.

Yaz kış bir şey söyleyen sonsuz toprakta,

Çile çektim, yalnız kaldım, ama yaşadım.

Yurdumun çiçeklenmesi için, daima yaşadım,

Bilir bunu bahçeler, kayalar, köyler bilir.

Şimdi ustum, örtün beni, yatırın buraya,

Dünyanın bütün çiçeklerini getirin buraya.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum

Afyon ovasında açan haşhaş çiçeklerini,

Bacımın suladığı fesleğenleri,

Köy çiçeklerinin hepsini, hepsini,

Avluların pembe entarili hatmisini,

Çoban yastığını, peygamber çiçeğini de unutmayın,

Aman Isparta güllerini de unutmayın,

Hepsini, hepsini bir anda koklamak istiyorum

Getirin, dünyanın bütün çiçeklerini istiyorum.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum

Baharda Polatlı kırlarında açan,

Güz geldi mi Kop dağına göçen,

Yürükler yaylasında, Toroslarda eğleşen,

Muş ovasından, Ağrı eteğinden,

Gücenmesin, bütün yurt bahçelerinden

Çiçek getirin, örtün beni,

Eğin türkülerinin içine gömün beni.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum

Ben mezarsız yaşamayı diliyorum,

Ölmemek istiyorum, yaşamak istiyorum,

Yetiştirdiğim bahçe yarıda kalmasın,

Tarumar olmasın istiyorum, perişan olmasın,

Beni bilse bilse çiçekler bilir dostlarım,

Niçin yaşadığımı ben onlara söyledim,

Çiçeklerde açar benim gizli arzularım.

Ceyhun Atuf KANSU

BİRİCİK ÖĞRETMENİM
Öpmek istiyorum hep o şefkatli elleri.

Yerimde sayıyordum alıp geçtin ileri.

Bana hep sen öğrettin o güzel bilgileri.

Benim bilgi kaynağım, sevgili öğretmenim.



Hep okulda geçirsem günleri, geceleri,

Daha erken öğrensem harfleri, heceleri.

Sende saklı bulunan o güzel bilgileri,

Ben de almak isterim biricik öğretmenim.



İstemez oldum artık vefasız geceleri.

Hep sınıfımda olsam, okusam heceleri.

Atamın önerdiği olmam istenen yeri,

Bana sen hazırladın biricik öğretmenim.

Hakkı ÇEBİ

SELÂHATTİN ÖĞRETMEN
Kınık köyünün büyük beyaz okuluna,

Pencerelerden bir baktım,

Selâhattin öğretmenin sesi geliyordu.

Öğrenciler taş kesilmiş dinliyordu.

Neler diyordu, o duvarlar biliyordu.

Kımıldamadan öyle kaldım,

Okula güneş vuruyordu.



O, karşımda dinlendiren aydınlık

Gönlüme vuruyordu bir parçası.

Düşüncemi tuttum, açıklara saldım.

Bir at koşar gibi çayırlarda

Selâhattin öğretmen konuşuyordu.

Köyün kara toprak evleri,

İlerde her şeyden habersiz

Kendi hayatını yaşıyordu.

Talip APAYDIN