İnsan gelişimi ve normalden sapmaların anlaşılmasında psikonaliz, çeşitli katkılarda bulunmuştur. Çocuk analizinin gelişmesiyle birlikte, bakış açısı derinleşip, genişlemiş,katkılar giderek artmıştır. Yaşamın ilk çağlarındaki erken ruhsal gelişime ilişkin bilgiler başlıca iki kaynaktan gelmektedir. Bunlardan biri bebek ve çocuklardaki gizli ruhsal süreçlerin analitik olarak araştırılmasıdır. Diğeri ise görünen tepki ve davranış paternlerinin gözlenmesidir. Anna Freud’a göre; bunca çaba patolojinin kaynağını bulmak içindir. Çalışmalar ilerledikçe, başlangıçta fallik-oedipal döneme atfedilen patolojik süreçlerinin izini ısrarla süren araştırmacılar, daha da gerilere, ruhsal hatta fiziksel yaşamın başlangıcına kadar gitmişlerdir.

Psikanalitik düşünceye göre, bebekler doğdukları andan başlayarak kendilerini annelerinden ve çevredeki diğer insanlardan ayırt edemezler. Ana karnındaki bebeğin tam olarak neler yaşadığını bilmek olanaksızdır. Dış dünyadan gelen uyarıları, sözgelimi sesleri bir biçimde algıladığını biliyoruz. Ama kendisini, içinde yüzdüğü amnion sıvısından, göbek kordonuyla bağlı olduğu plasentadan ve plasentanın gömülü olduğu uterus duvarından ayrı bir varlık olarak algılayabileceğini düşünmek çok zordur. Doğumla birlikte bebeğin annesiyle içiçe olması sona erer. Öyle de olsa, bebeğin beyninin bu gerçeği birdenbire kavrayacak kadar gelişmiş olduğu kolayca söylenemez. Yani bebek, doğumdan sonra da bir süre kendisini annesinden ve genel olarak çevreden ayırdedemiyor olmalıdır. Bu sürenin ne kadar olduğunu tam olarak bilmek olanaksızdır. Ancak, bu konudaki çalışmalarıyla psikanalitik kurama önemli katkıları olan M. Mahler’in görüşleri burada aydınlatıcı olmaktadır.

Çocuk psikozlarını psikoanalitik çerçevede kuramsallaştıran, Mahler aynı zamanda normal çocuk gelişimi alanına önemli katkılarda bulunmuştur.Akhdar’a (1988) göre öz duygusunun (sense of self ) ortaya çıkmasında Mahler’in bedenin rolünü farketmesi , kızlarla erkek çocukların davranışlarındaki doğuştan gelen farklılıkları vurgulaması, davranış denkleminin dürtü ve nesne yanlarını birleştirmeye çalışması, egonun özerk işlevlerinin rolünü gözönünde bulundurması ve birincil nesnenin değişen işlevini vurgulaması küçümsenemez katkılardır. Goldstein’a göre; Mahler’in gelişim modeli, Kernberg’in nesne ilişkileri modelini kavramada son derece yararlıdır.

Mahler, şizofreniye benzer infantil psikoz sendromlarının ya otistik, ya da sembiyotik kökenli olduğu şeklindeki kuramını 1940’lı yıllarda geliştirmeye başladı. 1955’de ise Gosliner ile birlikte, insandaki sembiyotik kökenin evrenselliği hipotezini ortaya attı. Bu hipotez, birbiri ardına yapılan birçok çalışmanın başlangıcı oldu. Önceleri sembiyotik psikotik çocuklar ve annelerinin incelenmesiyle sınırlı olan araştırmalar giderek gereksinimler doğrultusunda genişledi ve hipotezin evrenselliğini doğrulamak üzere , normal bebekler ve annelerini kapsayan kaşılaştırmalı çalışmalar birbirini izledi. Yöntem geliştikçe ve daha sistemli psikoanalitik yönelimli gözlemler elde edildikçe, Mahler, Furer, Pine, Bergman ve başka birçok araştırmacının ortak çabaları sonucu ek bir hipotez daha ortaya çıktı. Böylece normal yada normale yakın ayrışma-bireyselleşme sürecinin dört dönemi açıklandı (Mahler ve ark.1975).

Bu gelişimsel kurama göre yeni doğanların ve küçük bebeklerin dış dünyaya göre ‘ayarlanmadan’ doğduğuna dikkati çekmekte ve bebeğin biyolojik doğumu ile psikolojik doğumunun birbiriyle çakışmadığını ve farklı olduğunu ileri sürmektedir (Mahler, 1974 . Psikolojik doğumu ayrı bir birey durumuna gelmek, ilkel de olsa ilk basamak düzeyinde kimliğini kazanmak olarak tanımlayan Mahler, küçük bebek ile psikotik çocuğu birbirine benzetir. Ona göre her ikisinin de psikolojik doğumları henüz gerçekleşmemiş; psikotik için ise engellemeye uğramış ve başarılamamıştır (Mahler, 1968.

M. Mahler’in dönem (faz) ve altdönemlerle (subfazlar) ile bölümlere ayırdığı “Gelişimsel kuramı”, bebeğin psikolojik doğum süreci, biyolojik doğumu ve doğum sonrası normal otizm dönemini takiben yaşanan ve hayatın ilk üç yılını içine alan bireyselleşmenin, nesne ve kendilik algısının inşa edildiği, süreklilik kazandığı bir süreçtir. Bu süreçte anne ile bebek arasında ikili ilişkiler vardır. Beynin gelişimi ile birlikte tekrarlayan, çok sayıda kendilik ve nesne izlenimleri (imajları) içe alınarak, kendilik ve nesne tasarımları oluşturulur.

İnsanda psikolojik doğum süreci normalde ayrışmış , bireyselleşmiş,’’ ben ‘’ ve ‘’ ben olmayan’ın, ‘’ iyi’’ ve ‘’ kötü ‘’ tasarımlarının tümüyle birlikte, bir bütün olarak görebilen,yaşayabilen bir birey olma düzeyine erişilerek tamamlanmaktadır.



Mahler ve arkadaşları normal gelişimin basamaklarını şöyle sıralamışlardır :

Normal Otizm Dönemi
Normal Sembiyozis Dönemi
Ayrışma-Bireyselleşme Dönemi
Farklılaşma altdönemi (Diferansiyasyon subfazı)
Uygulama altdönemi (Practis subfazı)
Erken uygulama altdönemi
Esas uygulama altdönemi
C. Yeniden Yaklaşma Altdönemi

Yeniden yaklaşmanın başlangıcı
Yeniden yaklaşma krizi
Yaklaşmanın bireysel çözümler
D. Emosyonel Nesne Kalıcılığı ve Bireyselleşmenin Pekişme Altdönemi

Mahler’in gelişimsel kuramını anlamada,bazı terimlerin tanımlarının yapılmasında yarar vardır.

Self (Kendilik, kendi): Dış dünyada varolan diğer nesnelerden ayrı olarak yaşanan ve algılanan fiziksel ve ruhsal bütün bir bireyi kapsar.
Object (Nesne): Kendiliğin dışında kalan, yaşanıp algılanan herşey, ötekiler.
Ego ( Ben ) : Selfin içindeki ruhsal aygıtın en organize olmuş bölümüdür.
Self İmage (Kendilik imaj): Herhangi bir anda bir kişinin egosunun algılamayı, düşünmeyi, duyumları ve diğer işlevleri kullanarak kendisi (hem vücudu, hem aklı) hakkında oluşturduğu bir yapıdır.
Object image (Nesne imajı): Belli bir durum ve anda, kendiliğin nesneyle olan ilişkisinde, bu özel ilişkiye bağlı olarak nesne hakkında egoda meydana gelen duyumlar, düşünceler ve duyguların algılanması ile oluşan ruhsal bir yapıdır.
Self reprezantasyonu (Kendilik tasarımı): Değişik durumlardaki self imajlarının biraraya gelmesiyle oluşan self hakkındaki daha tümleşmiş, özde pek değişmeyen ve sürekli kalan bir yapıdır.
Obje reprezantasyonu (Nesne tasarımı): Değişik durumlardaki nesne imajlarının biraraya gelmesi ile egoda oluşan daha bütünleşmiş, özde pek değişmeyen ve sürekli kalan bir yapıdır.

I. NORMAL OTİZM DÖNEMİ

Yaşamın ilk bir ayıdır. Bu dönemin temel işlevi, doğum sonrası koşullarda organizmanın homeostatik dengesini sağlamaktadır. Açlık sancılarına karşı uyanma dışında, zamanlarının çoğunu uykuda geçirirler. Ağlama gibi affektif ve motor boşalım örüntüleri ,annenin gereksinimlerini karşılamasını sağlayan sinyaller olup bilinçsiz olarak anneye ulaşır. Yeni doğan, iç ve dış dünyanın veya annenin farkında değildir. Bu dönemde bebeğin dünyası nesnesizdir, organize kendilik imajı ve nesne imajı gelişmemiş olup “primer farklılaşmamış dönem” adını da alır.

Bebekteki algılama, “koenestetik düzeydedir”. Yani duyumları ve deneyimleri visseraldir-otonom sinir yoluyladır. Anne ile ilişkisi de deri, ısı ve ritm gibi koenestetik algılama düzeyinde kurulur. Uyaranlara verilen cevaplar ise içgüdüsel ve globaldir. Ayrıca bebek ilkel varsanısal şaşkınlık (primer hallusinatuvar desoryantasyon) düzeyindedir.Kendi hoşnutluk ve gerginliklerinin azalması sonucu kendilerini gördükleri zannedilmektedir. Yani bir anlamda anne, nesneler ve dış dünya bebeğin bir uzantısı ve parçasıdır. Bu yüzden otizm dönemine ‘’Mutlak Primer Narsizm Dönemi’’ denir.

Bu kurama göre bebeği dış uyaranlardan koruyan doğuştan bir “koruyucu bariyer” vardır. Bunun sayesinde anneden gereksinimini karşılayan bebek tekrar uykuya dalar. Diğer taraftan annenin bakım ve ilgisi yeni doğanı iç ve kuvvetli dış uyaranların seli altında kalmaktan korur. Gereksinimlerin doyumu, bebeğin “koşulsuz omnipotan otistik yörüngesi’’ nden gelmektedir (Mahler ve ark. ,1975). Eğer bu dönemde annenin yeterli desteği olmazsa, yaşamın ileriki dönemlerinde görülen panik tepkilerine eşdeğer ve bütün organizmayı saran tedirginlik durumları oluşabilir.

Anne bir yandan yeni doğanı iç uyaranların seli altında kalmaktan ve örselenmekten korurken, bir yandan da bedensel algıların yavaş yavaş dışarıya yönelmesine yardımcı olur. Böylece çocuğun dış dünyayı giderek daha çok farketmesi sağlanır (Mahler ve McDevitt, 1989). Nesnenin ilkel kabülü, zevk veren libidinal yaşantılar nesneyle ilişkiden doğan görsel, işitsel ve kinestezik reprezantasyonlar erken primer self-obje çekirdeklerinin ayrı ayrı kristalleşmediği bu dönemi bazı analistler “Primer Farklılaşmamış Self Obje” ve “Farklılaşmamış Füzyonel Durum’’ olarak tanımlarlar.

Normal otizm fazında ilkel ve henüz idden ayrılmamış ego, sadece hoşnutluk-hoşnutsuzluk yaşantılarını ayırt edilebilmektedir. Anneyle ilişkiler sürdükçe bir yandan ego ayrışıp gelişmeye, diğer yandan hoşnutluk-hoşnutsuzluk yaşantılarının “Anı Adaları ” oluşmaya başlar.

Bu dönemde nesneler bir yüze değil, bir fonksiyona sahiptirler.Tekrarlanan ilişkiler çocuğun yaşantısında nesnelerin ilkel bir kabulüne izin verir ki, bu self-obje yapılaşmasının da ilk önemli basamağını oluşturur. Mahler bu dönemde annelik rolü gibi harici fenomenlerin ,çocuğun yaşantılarında ,zaman içinde “haz verici” , “iyi” olanla “acı verici” , “kötü” olanı ayırt etmesinde yardımcı olduğunu ileri sürer. Bu ayrımlaşma daha sonraki bölünme (splitting) düzeneğinin çekirdeğini oluşturacaktır (Mahler ve McDevitt 1989) .

Sembiyotik döneme giriş ve devamında tüm bedenin temas algısal yaşantıları, bilhassa annenin kucaklamasında,tutmasında olan basınç gibi beden yüzeyinin derin duyusu önemli bir rol oynar. Aynı zamanda bu, bebeğin dış uyarılara karşı bütünüyle kapalı olmadığının bir göstergesidir. Mahler bu süreci libidinal kateksisin ilk kayması (the first shift of libidinal cathexis) olarak adlandırır ve sembiyotik döneme geçişi belirleyen bu değişimi , bir bakıma “kabuğun kırılması” olarak niteler (Mahler 1968).Her ne kadar otistik dönem ,dış duyuranlara ilgi yatırımın göreceli yokluğu ile dikkati çekmekte ise de ,bu dış uyaranlara hiç yanıt vermemesi anlamına gelmez. Zaten normal otistik dönem ile daha sonraki dönemler arasındaki geçişi sağlayan da bu bir belirip bir kaybolan yanıt vermelerdir (Mahler ve ark., 1975).

Otizm dönemi fiksasyonlarında sembiyotik dönem davranışlarının gelişmediği gözlenir.Genelde ağır yapısal defektler mevcut olup, erken infantil otizm ortaya çıkar.

II.NORMAL SEMBİYOZİS DÖNEMİ

Bu dönem ikinci aydan, beşinci aya kadar sürer. 3.’ncü ve 4. ‘ncü haftalardan itibaren bebeği dış dünyanın etkilerinden koruyan bariyer , etkinliğini yavaş yavaş yitirir. Artık bunun yerini ’’ anne - bebek membranı ‘’almaktadır. Dış uyaranlara gittikçe artan bir duyarlılık başlar. “Ben” ile “ben olmayan” ayrışmamıştır. ”İçerisi” ile “dışarısı”nın farklı olduğu sezilmeye başlanmış, tam netleşmemiştir. Bebeğin uyanık kalma süresi uzayınca, annenin bebeğe olan ilgisinde artma olur. Annenin çabası ile bebeğin kendi gerilim azaltıcı gayretleri, homeostazisi sağlama ve sürdürme yönündedir.

Rahatlamanın, uyumun anneye bağlı olduğu yavaş yavaş ayırt eden bebek, anneye bilinçsiz gülme cevabı (‘’nonspesifik sosyal gülme cevabı’’) verir. Çünkü yüzünü tam olarak netleştiremediği anne, ona doyumu sağlamaktadır. Artık ihtiyaç-hoşnut olma nesne ilişkisi duygusal olarak başlamıştır. Zaman zaman ilgisini başka tarafa çevirse de yine bebeğin dünyasında anne ve onunla ilgili şeyler daha önemlidir.

Normal sembiyotik dönemin en önemli özelliği ,filogenetik olarak insan yavrusunun anne ile ikili birim (dual unity) içinde duygusal bir bağ oluşturma yetisidir (Mahler ve McDevitt, 1989). Daha sonraki tüm insan ilişkilerine zemin hazırlayan da bu yetidir.

Doyurucu bir anne bebek ilişkisi daha sonra gelen ayrışma-bireyselleşme döneminde anneden başarıyla ayrılabilmenin ön koşuludur. Optimal sembiyoz, bireyselleşme adımlarının atılması ve dengeli bir “kimlik duygusu”nun kazanabilmesi için son derece önemlidir (Mahler ve McDevitt, 1989).

Sembiyozis döneminin temel psikolojik başarısı annenin katekte edilmesidir. Anne, en çok katekte edilen (libidonun yatırıldığı) nesnedir. Bunun sonucunda primer narsizm zayıflayıp yerini sekonder narsizme bırakır. Bebeğin annesi ve bebeğin kendi vücudu da ikincil narsizmin nesnesi olur.

Bu dönemde anne ve bebek ile yaşanan ilişki, ilişkinin niteliğiyle insanda varolan dört temel çatışmanın çekirdekleri oluşmaya başlar. Bunlar;

Bağımlılığa karşı bağımsızlık
Pasiviteye karşı aktivite
Yetersiz kendilik algısına karşı yeterlik kendilik algısı ,
Çözümlenmemiş hüzün.
Bu dönemdeki fiksasyonlar ,yetişkin insanlarda bir takım psikiyatrik bozukluklar şeklinde görülebilir. Pek çok borderline kişilik bozukluklu hasta, ayrışmamış self-obje tasarımı nedeniyle stresler karşısında bu döneme regrese olarak geçici psikotik durumlar yaşayabilirler.Bu dönemdeki fiksasyon ve durmalar dönemin süresini uzatarak sembiyotik psikoz denilen çocukluk çağı psikozlarının da gelişimine yol açarlar.

III. AYRIŞMA-BİREYSELLEŞME DÖNEMİ

(Seperatıon and Indıvıduatıon Phase)

Mahler ve arkadaşları 5. aydan başlayan ve üç yaşın sonuna kadar süren bu dönemde “ben” ve “ben olmayanın” yapılaşmasını, ayrışmasını ve farklılaşmasını formüle etmektedir. Üçüncü yaşın sonuna doğru bu yapıların kademeli olarak tamamlanması ve sağlamlaştırılması, değişmez hale gelmesi sağlanır. Bu süreçte iki ana gelişimsel yol bulunmaktadır :

Intrapsişik otonominin, algılamanın ,belleğin ve gerçeği değerlendirmenin evrimi olan bireyselleşme.
Farklılaşma,uzaklaşma ve mesafe koyma, sınır oluşumu anneyle bağların çözülmesini içeren ayrılma.
Bu dönem kendi içinde 4 altdönemi içermektedir.

A) FARKLILAŞMA ALTDÖNEMİ (Differantiation subphase) (5-8 .nci aylar )

Bebek 5.’nci aya geldiğinde daha önce bilinçsiz gülme cevabı giderek anneye özgül gülme cevabına dönüşür. Bu nesne ile kendi arasında ilk ayırt edişi yaptığını gösterir.Yani bebek annenin kendinden farklı biri olduğunu sezgilemeye başlamıştır.Bebek sembiyotik birliktelikten , sembiyotik yörüngeden kurtulmaya başlamıştır. ”Hatching” terimi ile tarif edilen bu dönem, sembiyotik kabuğun yırtılıp parçalanmasının davranışsal belirtisidir. Bebek uyanıkken daha açık bir bilince ve dış dünyaya daha güvenli, daha sürekli bir yatırıma sahiptir. Bu fenomenin, en önemli davranışsal görünümlerinden biri yakın ve uzak çevrenin algı yolu ile taranmasıdır. Manuel, taktil ve görsel olarak annenin yüzünü ,bedenini araştırmaya, annenin kulağını, burnunu çekmeye başladığı ve vücudunu kasarak ,gererek anne bedeninden ayırmaya çalıştığı kucağında kaymaya çabaladığı gözlenir ki, bunlar somatopsişik diferansiyasyonun belirtileridir.

Yedi ile sekizinci aylar gibi ilerleyen aylarda kendisini anneden uzağa itme, ayaklarının dibinde oynamak üzere annenin kucağından kayarak yere inme gibi davranışlarla fizik ayrılma denemeleri gözlenir. Bu davranışlar,hem kendi başına birşeyler yapabilme ve hem de anneden ayrılabilmenin zevkini yaşamasıdır. Artık bebek anneye tam bir bağımlılık içinde değildir. Kendi bedenini kullanarak aktif olarak haz alır, ayrıca haz ve uyarılma için aktif olarak dış dünyaya yönelir (Mahler ve McDevitt , 1989 ).

Başka kimseleri fark etmeye başlayınca,onları annenin yüzüyle karşılaştırmaya başlar.Zaman zaman onları inceleyerek ,zaman zaman onlara dokunarak algılama çabaları bu nedenledir. Bu aynı zamanda bilişsel ve duygusal gelişimin birbiriyle ilişki kurma, bütünleşme yetisinin de gelişimi açısından önem kazanır.

Annenin başkalarından ayrı bir birey olduğunu farkettiği zaman yabancılardan tedirgin olur ve tepki gösterir. Mahler, yabancı anksiyetesini emosyonel nesne devamlılığa doğru gelişimin ilk basamağı olarak görmektedir. Yabancının yüzünü hem annesinin yüzüyle, hem de kendi içindeki anneye ait imge ile karşılaştırır. Bu karşılaştırma ve anneye bakarak kontrol etme, ayrılma-bireyselleşme bakımından bu dönemdeki normal bilişsel ve duygusal gelişimin en önemli örüntüsü gibi görünmektedir.

Sembiyotik dönemde infantın gelişimi annesinden pasif olarak aldığı bakıma bağlı iken ,bebek emekleme gibi motor hareketlerin başlamasıyla annesinden “iyi annelik, yeterli annelik” elde etmeye aktif olarak çabalar. Anneden daha iyi şeyler almak için çabalar,onun ilgisini çekecek hareketlerinde artma olur. Etrafındakilerin bu hareketlerinden etkilendiğini hisseder, etrafı daha fazla anlama çabalarına girişir.

Annenin rahatlatıcı,uyarıcı ve hoşnutluk verici yanlarını kendine göre özümseyen bebek, annenin yerini tutabilecek nesneler ile annenin bu işlevlerini görmeye başlar. Böylece “geçiş nesneleri” ve “geçiş durumları” ortaya çıkar. Biberon,tüylü eşyalar, yüze dokunur gibi ritmik hareketler geçiş nesne durumlarına birer örnektir.Bunlar libidonun geçiş nesnelerine yer değiştirdiğini gösterir. Geçiş nesneleri hem sembiyotik yutulmaya karşı savunma, hem de bireyselleşme ve adaptasyonu kolaylaştırıcı olarak hizmet ederler.

Yetersiz sembiyotik destek gören bebekler, sanki telafi edercesine sembiyotik dönemi uzatırlar ve gecikmiş olarak “hatching”e girerler. Bazen anneyle yoğun, fakat olmayan bir sembiyotik ilişki nedeniyle bu durumdan bir an önce kurtulmak için erkenden “hatching”e girerler. Annede ambivalans, parazitizm, müdahalecilik ve buna benzer aşırı tutumlar varsa, bebek diferansiyasyona geçişte bozulmalar gösterir. Sembiyotik dönemde anne ile iyi ve sağlam bir ilişkisi olan bebekler, çoğunlukla yabancıları izlemekten hoşlanırlar. Acı verici ve yetersiz bir sembiyotik dönem geçirmiş çocuklar ise yabancılardan rahatsız olurlar. Aşırı müdahaleci annelerin bebekleri yabancıları da tercih edebilirler (Mahler ve McDevitt, 1989).

Differansiyasyon ve daha sonraki dönemlerde anneden kısa ayrılık durumlarında çocukta karakteristik bir cevap olarak “narsistik regresif fenomen” görülebilir. Anneden kısa ayrılıklarda çocuk kendi içine çekilir, bebekte anne ile olan önceki birlik beraberlik imajları zihinde yoğunlaştırılır. Çevredeki canlı cansız nesnelere ilgi azalır, kognitif işlevlerde bir azalma ile emosyonel denge korunmaya çalışılır ve bebeğin sembiyotik döneme uyan yarı uykuluğu gözlenir.

Bu dönemdeki fiksasyon ve durmalarda erken ayrışma ,hızlanmış ego gelişimi, “mothering of self “, normal agresyon korkusu, negatif introject- internalizasyonu gibi patolojik durumlar gelişebilir. Yetişkin “borderline” bozukluklu hastalarda şizoid ve bazı primer affektif bozukluğu olan hastalarda, bu döneme ait fiksasyonlar vardır. Narsistik regresyon ve buna karşı geliştirilen tepkiler, megalomani, yeniden sembiyotik birleşmeye duyulan korkular, kendilik ve nesne tasarımlarının halen kısmen de olsa kaynaşık durumda olmasındandır.

B) UYGULAMA ALTDÖNEMİ (Practicing subphase) (8-15.’nci aylar)

Mahler ve arkadaşları bu dönemde, bebeğin anneden farklı biri olduğunu göstermek için nasıl davranması gerektiğini araştırdığı bir dönemdir. Erken uygulama, esas uygulama altdönemi olmak üzere ikiye ayrılır. Bebeğin ayrışma ve bireyselleşmesinin olabilmesi açısından ilk adımların atılması için birbiri ile ilgili en az aşağıda sıralanan şu gelişimlerin olması gereklidir.

A) Bedenin ayrımlaşması, özellikle sınır duygusunun oluşumu,

B) Anne ile özel duygusal bağın kurulması,

C) Anne ile yakınlık içinde otonom ego fonksiyonunun gelişmesi ve işlemesi.

i. Erken Uygulama Altdönemi

Bebek 8.nci aydan itibaren emekleme, taytay durma, tırmanma, tutunarak yürümeye çalışma gibi anneden fiziksel olarak uzaklaşabilme yeteneğinin ilk belirtileri gözlenir. Çevresindeki canlı ve cansız nesnelere ilgisi artar. O ana kadar annesinin kendisine verdikleriyle ilgilenen bebek, kendi hareketleriyle bunları keşfetmiş olmaktan zevk aldığını hisseder. Önüne çıkan herşeye bitmez tükenmez bir araştırma ve inceleme başlamıştır. Annenin nerede olduğuna aldırış etmeden, emekleyerek onu bırakıp dış dünyaya doğru uzaklaşmaktadır. Sanki, annenin kendisine ait bir parça olmadığının tam olarak farında değildir. Düştüğünde, canı yandığında, annenin onu korumak üzere, kendiliğinden orada bulunmadığını farkederek şaşkınlıkla etrafına bakar. Çünkü ,anne halen bebeğin dünyasının merkezidir. Annenin devamlı sabit bir yerde kalmasına ihtiyacı vardır. Bu nedenle zaman zaman annenin yanına döner (emotıonal refuelling), sonra tekrar anneden uzaklaşır.

Bebek anneyi bulunduğu ortamda sürekli görmek istemesi sonucu, bebekle anne arasında görsel bir bağlantı kurulmuş olur. Anne arandığı, istendiği anda bebeğin yanında yoksa, bebekte sıkıntı ve huzursuzluk gözlenir. Çünkü bebek için, arandığı anda anneyi görememek anneyi kaybetmekle eş anlamlıdır. Bunun asıl nedeni, bebekte annenin yok olduğu zamanda onu hissedebilme duygusunun (nesne kalıcılığı) henüz gelişmemiş olmasındandır. Tüm bu hareketlerin, yaşananların sonunda da bebek kimlik gelişimi açısından büyük önem taşıyan beden sınırlarının gelişmesi, beden parçalarının ve beden özünün (body self) daha çok farkına varması tamamlanır.

ii. Esas Uygulama Altdönemi (12–15’ nci aylar)

Bebek l2.nci aydan itibaren ayağa kalkar ve yürümeye başlar. Artık bağımsız insan dünyasına girme eğitimini tamamlamıştır. Yürüme insan bireyselleşmesinde çok büyük ve önemli bir aşamadır. Bebek istediği yere gider, istediği şeylerle ilgilenir, masanın, oyuncakların ya da kişilerin etrafında dolaşır. Böyle canlı ve cansız varlıkları çeşitli yönlerden inceleyebilme fırsatını bulmuştur. Artık dünya ile aşk (‘’Love affair with the world’’) başlamıştır.İnceleme yaptıkça ,bu hareketleri kendi bedenini kullanarak yapabildiğini farkeder. Önce şaşırır, sonra kendi bedenine yaptığı hareketlere ilgisini çevirir. Baktıkça, dokundukça, kullandıkça, elleriyle oynadıkça, el ve ayak parmaklarını emdikçe, bedeninin, beden sınırlarının ve beden işlevlerinin giderek daha çok farkına varır. Beden ve beden işlevlerine yapılan libidinal yatırımlar , hızla büyüyüp gelişen otonom ego fonksiyonlarına geçiş yapar. Artık, bedenin içindeki duyuların algısı birbiriyle bütünleşir. Bu bütünleştirme ,özellikle çocuk,anne ve babanın isimlerini,kendi ismini ve göz,kulak,ağız gibi beden kısımlarının isimlerini öğrendiğinde gerçekleşir. Çocuğun ilgisi kendi yeteneklerine, yapabildiklerine ve gittikçe genişleyen, büyüyen dünyası ile sarhoş olmuş görünür. Diğer bir deyimle , ‘narsizm’ doruk noktasındadır (Mahler ve McDevitt,1989). Narsizm nedeniyle düşme, çarpma ve engellemelere nispi bir aldırmazlık gösterir. Ayrıca yerine tanıdık bir yetişkini de kolayca kabul eder. Çocuktaki coşku hali yalnızca ego aygıtının kullanılmasına bağlı değildir. Aynı zamanda anne ile yeniden sembiyotik bütünleşmeden ve onun tarafından yutulma eğiliminden de kurtulmuştur. Çocuk alıştırma yaparken, sevgi nesnelerini taklit eder ve onlarla özdeşleşir. Bu özdeşimler çocuğun gelişmekte olan kimlik ve bireyliğini şekillendirir. Yavaş yavaş kendi duygularıyla, yeni yeni farkına varmaya başladığı başkalarının duygularını eşleştirir ve diğer insanları kendi zevkini paylaşmaya, hatta ona katılmaya davet eder (Mahler ve McDevitt, 1989). Bebek dış dünyadaki ilişkileri anlamaya çalışıp yaşarken, büyük enerji de harcar. Zaman zaman harcadığı enerji ile yorulur. İlgi ve araştırıcılığında düşme gözlenir. Böyle durumlarda da bebek kısa bir süre için de olsa anneye döner. Burada bebeğin amacı anneye duyduğu duygusal ihtiyacı gidermektir. Uygulama altdöneminin doğası , yalnızca iç etkenlere değil, annenin tutumuna da bağlıdır. Bazı anneler uygulama yapmayı, bağımsızlığı ve özerk olmayı teşvik eder. Bu faktör , bebeğin gelişen kendilik saygısı (self-esteem) ve kendi özerkliğinden (self-otonomisinden) zevk almasına ve büyüsel güçlülük (majik omnipotans) duygularını bırakmasında -değiştirmesinde, bebeğe cesaret verir. Bazı anneler ise engelleyicidirler. Bunlar yakın sembiyotik ilişkiyi sürdürmeyi yeğlerler, ya da çocuğun kapasitesinin üstünde olanı yapmaya zorlarlar. Eğer koşullar elverişli ise, yeni duygusal yaşantılar tadına doyulmaz deneyimler haline gelir ve çoğunun ilerlemesini sağlarlar. Bu dönemde bir dış nesne, dış gerçek olarak yapılaştırılır. Benzer şekilde kendinin de otonom bir varlık olduğunun farkına varılarak, ben ile ben olmayan ayırt edilmiş olur. Bu dönemde saplanma ve durmalarda, aşırı agresyon veya pasivite, patolojik grandiöz self gelişimi olabilir. Yetişkin borderline hastalar için bu döneme ait fiksasyonlar vardır. Narsistik kişilik bozukluklarında görülen, yetişkin grandiöz selfi’nin analoğu, bu dönemde yaşanan ‘bebeğin omnipotensi’ ile eşit değerde tutulabilir. Grandiöz self kişiyi; nesne kaybı, utanma veya küçümsenme gibi organize olmayan tehlikelere karşı korur. Bu dönemin grandiözitesi primer affektif bozukluklu hastalarda da sıklıkla görülebilir.

C) YAKINLAŞMA VEYA YENİDEN YAKLAŞMA ALTDÖNEMİ

(Rapprochment subphase) (15 - 24.ncü aylar)

‘’Kabuğundan çıkma ‘‘ diye adlandırılan sürecin bu son döneminde çocuk, anneden ayrı bir birey olma durumuna erişmiştir. Bu da çocuk için kimlik oluşumunun ilk basamağıdır. Mahler ve ark.(1975), bu altdönemi üç bölümde incelemişlerdir :

i. Başlangıç altdönemi;

ii. Yakınlaşma krizi altdönemi;

iii. Krizin bireysel çözümleri;

i.Yakınlaşmanın Başlangıç Altdönemi

Bebek 15.nci ayda artık rahatça yürümekte ,istediği gibi hareket edebilmektedir. Çocuğun anneye yaklaşımı artık ‘’nasıl olsa var ‘‘şeklinde olmaktan çıkmıştır. İki ayak üstünde serbest hareket edebilmesi ve sembollerle düşünebilmenin başlaması nedeniyle, çocuk kendi ayrılığını iyice fark etmektedir. Aynı zamanda devamlı genişleyen ve karmaşıklaşan iç ve dış dünya gerçekleriyle başa çıkmak zorundadır. Göreceli olarak annenin varlığını unutmuşçasına davranan ve kendini tüm dünyanın hakimi gören bebek,yeniden anneye aktif olarak yaklaşır. Amacı bu mücadelede anneden destek almaktır. Anneye olan ihtiyacını nasıl ifade edebileceği ,anneye istediği zaman nasıl ulaşabileceği denemelerine girişir. Bu nedenle yeni kazandığı becerileri ve deneyimleri anneyle paylaşma isteği , sevgi gereksinimi ve annenin nerede olduğu ile sürekli ilgilenir. Hareketlilik ve çevreyi araştırma ile uğraş ve bunun getirdiği coşku azalmıştır. Çocuk daha önce az çok kayıtsız kaldığı vurup çarpmalara , düşmelere duyarlı hale gelmiştir. Hatta arada sırada bir ayrılığın birdenbire farkına varması bile moralinin bozulması için yeterlidir. Bunun nedeni de nesne kalıcılığının henüz gelişmemiş olmasındandır. Bu arada çevredeki kişileri fark ederek , onların anneden farklı kişiler olduğunu anlar. Bunu onlara dokunarak başarır. Bundan da büyük zevk alır. Böylece bebek, bağımsız hareket edebilme ve bağımsız dünyasını pratik etme ve araştırma döneminden ‘‘sosyal etkileşim ‘‘ dönemine geçiş yapmıştır (McDevitt ve Mahler, 1989 ).

16. ve 17. aylara gelindiğinde, bebek anneden biraz daha uzun süre ayrı kalmak ister. Bunu da etrafındaki diğer kişilerle ilgilenerek, onların yanlarına giderek yapar. Bebeğin amacı, hem bağımsızlık özlemini giderebilmek, hem de annenin yokluğuna dayanabilmek için, anne olamadığı zaman neler yapabileceğini öğrenme çabalarıdır. Bunun için de daha aktif yollara baş vurur. (Erişkinlerle ilişki kurma, saklambaç gibi sembolik özellikte oyunlar oynaması vb...)

Sevgi nesnelerinin kendinden ayrı ve farklı kişiler olduğunu fark ettiğinde, sıkıntı ve korku yaşar. Çünkü, bu ana kadar birçok şeyin kendi parçası olduğunu sanan, kendine, vücuduna ve yaptıklarına hayranlık duyan bebek, yalnızlığını fark eder. Bu bebeğin hem kendine olan sevgi ve özgüvenin azalması, hem de kendi büyüsel ve omnipotan güçlerine olan inancın çökmesine neden olur.

Bu sırada, anal dönemin özellikleri yaşanmaya başlanmıştır. Bebek şimdiye kadar rastlamadığı engellemelerle karşılaşır. Daha önce yaptıklarına bir şey söylemeyen ya da ihtiyacında yanında olan anneden ‘hayır ‘, ‘yapma’ gibi kelimeler duymaktadır. O zamana kadar anneyle aynı şeyleri paylaştığını sanan çocuğun karşısına yeni bir engel çıkmıştır.Bebek böyle bir engel beklemediği için şaşırır. Bebeğin hem seven anneye ihtiyacı vardır, hem de engellendiği için ona kızgınlık hissetmektedir. Bu ikili duygu ‘’preoedipal ambivalans’’ı ortaya çıkarır. Bu sırada çocuk cinsel farklılığını da hissetmeye başlamıştır.

ii.Yakınlaşma krizi altdönemi; (18-24.ncü aylar)

Bu dönemde iki uçlu eğilim (ambitendensi) vardır. Anneye sarılmaya, sonra itmeye başlar. Bu hareketleri bazen çok hızlı ve aynı anda tekrar yapar. Bebeğin anneye olan ihtiyacı ve ondan kopmak istememesi nedeniyle anneye sarılır, fakat anne tarafından engellendiği için, duyduğu kızgınlıkla geri çekilir. Anneyi ‘iyi’ mi, ‘kötü’ mü diye anlamaya, algılamaya çalışmaktadır. Bu durum bebekte sıkıntı oluşturur. Çünkü anneyi ve onun sevgisini kaybetmekten korkmaktadır. Bu da bebekte iki duygululuk (ambivalans) ve ayrılık anksiyetesinin artmasına neden olur. Annenin yanında kalma isteğine karşı ondan uzaklaşma zorlantısı ve anneyi memnun etme arzusuna karşı ona yönelmiş öfke arasında kalır. Bu öfke bir yandan anal dönemin özellikleri olan kıskançlık ve sahip olma isteği, bir yandan da özellikle kız çocuklarda anatomik cinsel farklılıklara tepki nedeniyle ortaya çıkmaktadır. Zaman zaman bu, anneye karşı belirgin ambivalans ve hostilite olarak gözlenir. Bu durum çocuğun anneye bir yapışan, bir kaçıp giden tutumuyla belirli bir krize yol açar (McDevitt ve Mahler , 1989 ). Bu iki uçlu duygulanım, anne ve bebek arasındaki ilişkide normal ölçülerde yaşandığında, iyi ve kötü nesnelerin ayrılmasını (splitting’ini) kolaylaştırır. Bu davranışlar aşırıya kaçtığında, birer tehlike işaretidir. Bebekle anne arasındaki bu ilişki normal yaşanabilirse, egonun bütünleştirici gelişmesinde de olumlu etkisi olacaktır. Bu erken gelişim dönemleri de, üç ana korku bir araya toplanmıştır: Nesnenin kaybedilmesi korkusu, nesnenin sevgisinin kaybedilmesi korkusu ve kastrasyon korkusu . .Bu korkuların olumlu atlatılabilmesi için annenin bu dönemdeki bebeğe karşı tutumu çok önemlidir. Annenin geri çekilmemesi, çocuğun ambivalansına sert tepki göstermemesi, duygusal olarak ulaşılabilir ve davranışlarında tutarlılığı ile aynı zamanda çocuğun bağımsızlık yönünde hafifçe zorlaması , özellikle önemlidir. Böylece çocuğun kendine olan aşırı sevgisi ve büyüsel güçlerine olan gerçek dışı inancının yerine , yeni gelişen bireysel özerkliğine olan inancı alır. Annenin de yardımıyla çocuğun düşünce süreci ve gerçeği değerlendirme yetisi yavaş yavaş gelişir, duygusal olarak nesne sürekliliğinin sağlanması yoluna girilmiş olur. Bunların gerçekleşebilmesi için yeniden yaklaşma krizinin çözülmüş olması gereklidir. Mahler ve arkadaşları (1975), yakınlaşma krizinin özel önemi olduğunu belirtirler. Bu krizin çözülmesi ya da çözülememesi yaşamın daha sonraki dönemleri için birçok bakımdan belirleyici olmaktadır. Bunlardan birisi, nesne sürekliliği konusudur.

Nesne sürekliliğinin kazanılması için birkaç koşul vardır:

1. Annenin tasarımına birincil olarak olumlu bir bağlanmanın yanı sıra yeniden yaklaşma krizine özgü çatışmaların azalması.

2. Anne tasarımının ‘’iyi’’ ve ‘’kötü’’ yönlerinin tek bir simge halinde birleşmesi;böylece ambivalansa ve regresyona eğilimin azalması

3. Anne imajının intrapsişik olarak çocuk için ulaşılabilir hale gelmesi. Bu ulaşılabilirlik duygusal beslenme, rahatlık ve sevgi gereksiniminin karşılanması için doğrudan annenin ulaşılabilirliğine eşdeğer bir önem taşır. Yani annenin kendisi, libidinal olarak ulaşılabilir durumda olmasa da, çocuk intrapsişik olarak anne imajına ulaşabilmekte ve bu gereksinimlerini karşılayabilmektedir. Annenin sevgisine ilişkin anılar çocuğa yardım etmektedir. Düş kırıklığı ve öfke yumuşamış ve daha iyi tolere edilir hale gelmiştir. Bu duygular artık annenin sevgi davranışlarına ilişkin anılarla giderilebilmektedir.

Yaklaşma alt döneminde annenin duygusal ulaşılabilirliği kadar önemli bir başka etken de baba ile ilişkidir. Bu dönemde daha çocuk geniş özerklik kazanma arzusu içinde olduğundan, bu arzu anne ve diğerlerine karşı negativist tutum ile anlatım bulur. Aynı arzu anne-çocuk dünyasının genişlemesine katkıda bulunur. Birincil olarak bu dünya babayı da içerir. Baba çok erken dönemlerden beri bir sevgi nesnesi olarak, anneden tamamen farklı bir kategoride yer alır. Her ne kadar sembiyotik birimin tamamen dışında olmasa da, hiç bir zaman tam parçası değildir. Buna ek olarak, bebek çok erken dönemlerde bile babanın anne ile özel ilişkisini algılar. Bu algı ayrışma-bireyselleşme dönemi ve daha geç preoedipal dönem için önemlidir (Mahler ve ark., 1975 ). Ayrıca çocuk için baba, daha çok gerçekler ve başarılı özerk işlev görme ile ilişkilidir. Oysa anne bir kısıtlama ve engelleme ya da bir rahatlama kaynağı olarak işlev görmektedir. Bu da çocuğun girişim duygusunun gelişmesi için bir tehdit demektir. Çocuğun ambivalansı ve regresif eğilimleri özellikle anne ile ilişkilidir. Baba ise güçlü, anneden ayrı ve yardım eden bir yandaş gibi algılanır. Baba, anne-çocuk ilişkisindeki ambivalansı yumuşatır ve özerk gelişimi teşvik ederek, çocuğun regresif eğilimlerine karşı savaşmasını sağlar. Ayrıca önemli bir kişi olarak, özdeşim için kendini sunar. McDevitt ve Mahler’e (1989) göre, anne ile olan ambivalan bağın çözülmesi ve birey olmanın başarılması için, baba ile doyurucu bir ilişki çok büyük önem taşır.

Bu dönemde çocuğun karşısına çıkabilecek bazı olası engeller vardır. Bunlar:

1.Sevgi nesnesinin düş kırıklığına uğratıcı ve ulaşılmaz ya da aşırı derecede tutarsız ve müdahaleci olması.

2. Omnipotans duygusunu birden söndürecek , çok ani ve acı verici şekilde yaşanan çaresizlik.

3.Aşırı derecede, birikici veya ani nitelikte örselenmeler.

4.Kastrasyon tepkisinin narsistik yaralanmasını olağandışı boyutlarda yaşama.

Yaklaşma krizi yoğun ambivalansa ve nesne dünyasının ‘iyi’ ve ‘kötü’ olarak bölünmesine yol açabilir. Ayrıca anne, çocuk ve baba arasında yaşanan ilişkiler olumsuz olursa, bu dönemle ilgili saplanmalar olur. İleride gelişmesi beklenen Oedipus karmaşası ve çözümüne engel olabilir ( McDevitt ve Mahler , 1989). Hatta yaşamın daha sonraki dönemlerinde kişilikle ilgili psikopatolojilere neden olur. Bu çatışmalarla mücadele edebilmek için, projeksiyon, doing-undoing, inkar, reaksiyon formasyon ve splitting gibi savunma mekanizmalarının yerleşmesine neden olur.

iii.Yakınlaşma Krizinin Bireysel Çözümleri

Krizin çözülmesi, gerçekçi özsaygının (self-esteem) ve sürekliliğin (self-constancy) ortaya çıkması ve gelişmesinde de önemlidir. Koşullar elverişli ise, çocuk yaşayabilen ayrı bir varlık olarak kimliğinin ne olduğu konusunda belirsizliğe düşebilir. Böyle bir belirsizlik, genellikle öz tasarımın (self represantation) yetersizliğine, özellikle öz sınırlarının ayrımlaşmasındaki yetersizliğe bağlıdır. Sonuçta, anne ile birleşme ve anne tarafından yutulma tehdidi üçüncü yılın ötesinde hala devam edebilir (Mahler ve ark., 1975 ). Yakınlaşma krizinin çözümlenememesi özsaygıda da azalmaya yol açar. Saldıganlık öyle bir biçimde başıboş kalmıştır ki ‘iyi’ nesne ile birlikte, ‘iyi’ öz tasarımını da silip süpürür (Mahler,1971). Sağlam ikincil narsizm ve özsüreklilik yönündeki düzgün gelişme zedelenir. Üçüncü alt dönemin sonunda, çocuk ilk basamak kimlik oluşumunu tamamlamıştır. Yani ayrı ve yaşayan bir varlık olarak kendisinin farkındadır. Aynı zamanda ikinci basamak kimlik oluşumu da başlar; bir kız veya erkek çocuğu olarak cinsel kimliği belirir. Ancak bu oluşum fallik-oedipal döneme kadar tamamlanmaz.

Yaklaşma krizinin çözülmesiyle splitting düzeneğinin yerini represyon alır. Böylece ilk kez intrapsişik çatışmalar ve geçici nevrotik semptom oluşumu ile karşılaşırız (McDevitt ve Mahler, 1989) Eğer yaklaşma döneminin en önemli sorunlarından olan ‘ambivalans’ ve ‘splitting’ çözümlenmezse, özdeki ve nesnelerle ilgili süreklilik duygusu ve psişik yapının gelişimi bozulur, oedipal çatışmaların çözümü güçleşir. Böylece latent dönem ve ergenlikte ya narsistik yönde nevrotik semptomlar gelişir, ya da borderline belirtiler ortaya çıkar (Mahler ve ark. ,1975). Yeniden yaklaşma alt döneminin sonunda id ve ego ayrışmıştır. Ego birçok işlev üstlenmiştir. Niyetlenme ,dürtü boşalımını erteleyebilme ve baskılamanın erken formları belirir. Ayrıca regresyona karşı bir direnme ve engellemelere, anksiyeteye ve ambivalansa karşı dayanabilmenin başlangıcını da görmek mümkündür.

Bu altdönemin sonunda kısım kısım algınagelen nesne, ‘iyi’ ve ‘kötü’ yönleri ile nesne halinde bütünleşir. Ayrıca beden kısımları ile selfin ‘iyi’ ve ‘kötü’ yönleri de bütün bir self şeklinde birleşir. Daha sonra, dördüncü alt dönemde, selfin ve objenin daha yüksek bir psikobiyolojik ve sosyal gelişim basamağında bütünleşmesi beklenir.Bu bütünleşme, daha önceki self ile objenin sembiyozundan çok daha farklıdır. Burada self daha büyük bir bütünün, aile ve toplumun bir parçası gibi hissedilir. Self ve obje sürekliliği ile birlikte, bu daha üst düzeydeki bütünleşme çocuğu, yeniden yaklaşma krizine özgü çaresizlik ve yalnızlık tehditlerinden kurtarır. Kural olarak, çocuk artık regresif sembiyotik yutulma tehlikesine karşı savaşmak zorunda değildir. İçsel ve dışsal olarak sevgi nesneleriyle yakın bir ilişki kurmuş, aynı zamanda özerklik kazanmış ve birey olmaya başlamıştır.

Yakınlaşma dönemi ve krizinin klinik sonuçları birkaç etkene bağlıdır. Bunlar;

1- Libidinal nesne sürekliliğinin gelişmesi,

2- Daha sonraki düş kırıklıklarının niceliği ve niteliği, (zorlar ve örselenmeler)

3- Olası ağır örselenmeler ( yaşamın ileriki dönemlerinde karşılaşılan travmatik olaylar. Örn; Ameliyat, anne veya baba kaybı vs...)

4- Kastrasyon anksiyetesinin yaşanma derecesi,

5- Oedipus karmaşasının yaşanma şekli ve sonlanışı,

6- Ergenliğin gelişimsel krizleridir.

Bu dönemdeki fiksasyon ve durmalar hem narsistik kişilik, hem de borderline kişilik bozukluklarının gelişiminde rol oynar. Bu döneme ait bu iki bozukluğa özgü belirtiler kümesi benzer olup manuplasyon ,idealizasyon, özlem(envy),ağır derecede splitting ve ben-iddiacılık gibi patolojik derecede zararlı davranışlar ve savunmalar görülebilir.

D.EMOSYONEL NESNE KALICILIĞI VE BİREYSELLEŞMENİN PEKİŞMESİ ALTDÖNEMİ

(25 AY - 3 YAŞ)

Bu alt dönemin ayrışma bireyselleşme açısından iki aşamalı fonksiyonu vardır. Çocuk için ulaşılması ve başarılması beklenen hedefler şunlardır:

1- Çocuğun bireyselliğini farketmesi ve bu bireyselliğinin sürekliliğini sağlamayı başarması. ( Bazı yönlerden yaşam boyu sürecek özellikleri bulunan belli bir birey olma niteliği kazanılır)

2- Çocukta belli bir oranda nesne kalıcılığının sağlanması ve bunun da sürekliliğe ulaşmasıdır (Mahler ve ark. ,1975 ).

Nesne kalıcılığı, sevgi nesnesinin tasarımının saklanması ve iyi-kötü nesne tasarımlarının bir bütün halinde tek bir nesne tasarımı içinde korunması ifade edilir. Vefa, unutulmamak, iyi ve kötü yanlarının bir kişinin akılda ve yürekte tutulması anlamına da gelir.

Emosyonel nesne devamlılığının belirleyicileri şunlardır;

1-İnanç ve güvenin gelişmesi: Gereksinimlerin düzenli ve yeterli bir şekilde giderilmesi, gerilimlerin azaltılmasıyla bebeğin intrapsişinde giderek iyi nesne (anne ) tasarımlarının yerleşmesi sağlanır.

2- Bu da çocukta kavrama, yargılama, bellek ve çözümleme süreçlerinin (kognitif süreçler) gelişimiyle, nesnenin sembolik tasarımlarının kalıcılığını sağlar.

Bu alt dönemdeki çocuk öz yönünden ele alındığında oldukça ileri bir ego yapılanmasını gösterir. Ayrıca anne-baba isteklerinin içselleştirilmesine ilişkin kesin işaretler vardır. Bunlar süperego öncüllerinin oluşumunu gösterir. Emosyonel nesne sürekliliğinin gelişmesi oldukça karmaşık bir süreçtir. Ama çoğunlukla üç yaşındaki normal bir çocukta nesne sürekliliği sağlanmıştır ve A.Freud’ a göre üç yaş çocuğu ana okuluna gitmeye hazırdır (Mahler ve ark. ,1975). Ayrışma bireyselleşme sürecinin bu dördüncü alt dönemi, ilk üç alt dönemden farklıdır. Çünkü sonu açıktır, yani belli bir noktada sonlanmaz. Bu dönemde sözel iletişim, hayal kurma, gerçeği değerlendirme gibi karmaşık bilişsel işlevler ortaya çıkar. Büyüklerin isteklerine etkin olarak karşı koyma, özerklik isteği (birçok zaman hala gerçekçi olmayan bir biçimde) sürmektedir. Yineleyici hafif ya da ılımlı karşı koyuculuk(negativizm), bu dönemin özelliklerindendir ve kimlik duygusunun gelişmesi için gerekli gibi görünmektedir. Ayrıca çocuk anal ve fallik dönemden de geçmektedir.

Önceden yaşanmış ve yaşanmakta olan olaylar üç yaş çocuğunun birey olma şeklinin derecesini belirler. Tuvalet eğitimi ile ilgili sorunlar ve anatomik cinsel farklılığın anlaşılması, bazı güçlükleri beraberinde getirir. Anatomik cinsel farklılık kız çocuğunun narsizmine bir darbe, erkek çocuğun bedenini bir bütün olarak kabullenmesinde bir tehlikedir ( Mahler ve ark.,1975 ).

Üçüncü yıla kadar, her çocuğun yaşamında, annesinin değişik derecelerde empatik kişiliğine ve annelik kapasitesine bağlı olarak, şimdiye kadarki yaşantılarının sonucunda oluşmuş belli bir ruhsal yapılanma meydana gelmiştir. Bu, babayı ve tüm aileyi de içerir. Çoğunun tepkileri rastlantısal ama bazen zorunlu olaylardan (hastalıklar, cerrahi girişimler, kazalar, anneden ya da babadan ayrılma ), yani yaşanılan durumlardan büyük ölçüde etkilenir.Sonuçta ruh sağlığı ve patolojisinde, çocuğun birey olarak getirdiği özellikler, ilk yıllardaki anne-bebek ilişkisinin özellikleri ve büyüme sürecindeki pozitif ve negatif değerli yaşantısal olayların rolü büyüktür. Bu tür yaşantısal olaylar, bir bakıma çocuğun kaderini çizer. Bu çizgide sonsuz

.ALINTIDIR.

www.gata.edu.tr