kesinlikle katılıyorum çektiğimiz zorlukları kimse bilmiyor ancak yarım gün calışıyonuz onda da oyun oynayarak geçiyor zaman haa bi de yemek yiyorsunuz oh ne güzel.. 1 tane 1. sınıf öğretmeni de gelip teşekkür etmiyo cocuklarını bu yıla hazırladık diye keni başarılarıymış gibi övünmeyi biliyorlar sadece. ve dediğiniz gibi hiç saygınlığımız yok hiç bir yerde okulda, dışarda.. böyle olunca mesleğine karşı soğuyor insan..

Sevgili Arkadaşlarım ve Meslekdaşlarım,
Konu ile ilgili yazılanları üzülerek okudum.Teneffüs meselesinin çözülebilmesini mümkün görmüyorum çünkü biz teneffüsteyken çocuklarla kim ilgilenecek,bizim öğrencilerimiz teneffüs çıkmıyorlar ki?teneffüse çıkma hakkı aynı zamanda nöbet görevini de beraberinde getirecek,biz bu nedenle nöbetten muafız.eminim çok zor şartlar altında ve çok kalabalık mevcutlarla görevini yapan,memleketinden hatta ailesinden bile ayrı kalan öğretmen arkadaşlarımız var mutlaka,ama üniversite bitirmiş ama işsiz gezen,bizim yerimizde olmak için herşeyini verebilecek başka insanlar,hatta bizim aldığımız maaşın yarısına bile çalışabilecek pek çok kişi var bu memlekette.Her mesleğin avantaj ve dezavantajları var,bizimki de bu olsun ne çıkar?ayrıca uzun tenefüslerde yardımcı teyzemizi sınıfa koyarak,(teyzesi olmayanlar bu saatte öğrencilerinin ablalarından yada okuldaki büyük sınıflarda okuyan diğer öğrencilerden yardım alarak bu sorunu çözebilirler)öğretmenler odasına çıkıp çay içmek,diğer arkadaşlarla sohbet etmek fırsatını yaratabilirler,idareye bunu uygun bir dille açıklayabilirlerse hiçbir idarecinin bu insani hakka hayır diyeceğini sanmıyorum.Saygınlık konusuna gelince,mesleğe saygınlığını kazandıracak olan şeyin,kişinin kendisi olduğuna inanıyorum.Bizim yaptığımız işi küçük gören yada önemsemeyene,yaptığımız işlerle,mesleğe uzmanlık katan davranışlarımızla, mesleğimize verdiğimiz önemle,özgüvenimizle gereken cevabı verebiliriz ancak.Ayrıca çocuk bakmak küçümsenecek bir iş değil,kutsal bir iştir,tabiki çocuk da bakacağız,çocuk da eğiteceğiz,veliyi de eğiteceğiz,insanlar en değer verdikleri varlıklarını bize emanet ediyorlar.Bunun küçümsenecek neyi var?Yeterki biz yaptığımız işi küçümsemeyelim.Biz işimize ne kadar önem verirsek, o kadar önem ve saygı görürüz diye düşünüyorum.
Sevgi ve Saygılarımla

hocam kaçıncı yılınıza çalışıyorsunuz bilmiyorum ama çok iyimser bir ruh hali içerisindesiniz.söyledikleriniz doğru evet tenefüsümüzün olması zor evet nöbeti beraberinde getirir.ama çocuk bakmalıyız bu kutsaldır v.s. gibi sözlerinize katılmıyorum.çocuk okulda bakılmaz çocuk bakımını ancak ve ancak anneler yapabilir.ben 4 yıl okulumda bakıcılığı öğrenmedim ve bana o diplomayı verirken tamam artık bakıcılık yapabilirsin diye vermediler.ben öğretmenim bir türkçe öğretmeni kadar bir matematik öğretmeni bir sınıf öğretmeni kadar önemliyim ve bu işin ciddiye alınması bizimle ilgili değil okul öncesi öğretmenliğinin içeriği ile ilgilidir. Biz kendimizden,kişiliğimizden okadar çok ödün veriyoruz ki;veli geliyor yok efendim yemek yemiş mi üzerini ıslatmış niye değiştirmemişiz v.s. v.s. bizde tamam haklısın demekten başka bişi diyemiyoruz,neden?ÇÜNKÜ ne yazık ki bizim mesleğimizi bakıcılık diye nitelendiren ve işini böyle yapan okul öncesi öğretmenlerimiz var çok yazık........okul öncesi eğitiminin içeriğine gelince bir sürü öğretmen tanıdım işi gücü gösteriden şarkıdan sanat etkinliğinden ibaret olan ve çevredeki herkes şöyle diyor kapısının önü kimin en süslü ise o en iyi öğretmendir.hangi öğretmen kına gecesi kıvamında gösteri hazırlıyorsa o çok iyi öğretmendir.şimdi burdan sesleniyorum okul öncesi öğretmenleri bırakın bu işleri verçek mesleğimizi yapalım bu gösteriler v.s. çocuğa bişi kazandırmıyor yılda 1 kere olması yeterli.......