öğretmenim durumunuz için çok ama çok üzüldüm bende ilk gittiğim zaman bu manzaranın daha içerler acısı ile karşılaştım sınıfım muhtarın kömürlüğü olarak kullanılıyormuş geldiğim gün o hali görmek dahi insanın tamamen motivesini enerjisini düşürmeye yetiyordu adeta, ilk günden elleri sıvadık boşaltamaya çalıştık daha sonra müdürüm gerçekten insanmış benim bu mücadeleme ortak oldu mili eğitimi hemen hemen hergün sıkıştırdı ve en sonunda sınıfım için malzeme olarak ne gerekiyorsa hepsi geldi bu durum umuduma ışık oldu ve en sonunda başardım okulum ihaleye girmişti ve artık tadiratlar başladı sınıfımın yerlerine şap atıldı lamirent parke yeni pencereler kapılar takıldı çocuklarımın daha iyi bir eğitim alabilmesi içindi tüm mücadelem tabiki bende geçiştirmelik bir alan oluşturdum geride kalmasınlar diye fakat şu an durumuma mutlu dahi olamıyorum çünkü kendimi suçlu hissediyorum çünkü orda bir Müslüman kardeşim bir meslektaşım bir gönüldaşım kötü şartlar altında daha söylenecek çok şey vardı öğretmenim ama kelimeler kifayetsiz kalıyor adeta...
yeni sınıfım için çok mücadele ettim ve ben gittiğim yerde ümitsizliğin yerini umut ile değiştirdiğime inanıyorum hamd olsun yüce yaradana...