DarkMagic Nickli Üyeden Alıntı

Toprağa bağlıyız hepimiz aslında.Yaratılışımızdan,ölümden sonrasıda dahil geçen süreçte hep toprakta bir parçamız.Ölümü ne kadar kabul edemesekte,bizi ölüme dahi bağlayan birşeyler var.Zaman o kadar hızlı ilerliyor ki tanrının avuçlarında can buluyor beden ve aynı hızda gökyüzüne karışıyor ruhlar.Farkında değiliz aslında bir ömrün ne kadar kısa sürdüğünün.Orjinal çizimde arkada başaklar ve göl var.Yağmur yağıyor.Arkada küçükten büyüğe gezegenler.Ruhlar tek tek yağmurda dökülüyor göle.Her ruh karanlıklardan arınarak düşüyor tanrının ayaklarına.Kaçışımız yok.Hepimiz aynı yere düşeceğiz acizliğimizde.Gezegenlerde aslında ne kadar küçük olduğumuzu anlatıyor...Tabi her bir cümleyi detaylandırabilirimde...

Yorumunuz için çok teşekkür ederim.

ölüm...derin bir sessizlikte, kimsesizce uğurlanmak...umut olsun demiştim ilk baktığımda...
topraktan(zamandan,hayattan) sayısız özgürlükler gönderdim sonsuzluğa...ellerimize bulaşan düş kırıklıkları ölümün gelişiyle artık kırıklıkları bitmiş uzun bir düş olacak belki de...
az önce bir resim gördüm...bir benzetmeydi sizin çiziminize...
ordaki anlamın burda bütünleşmesiyle sizin anlatımınızda ilginç bir tesadüf oldu benim için...



burda kuşlar, orda insanlar...
güzeldi teşekkürler...