Bir şiir gibiydi dudakları.
Sustu ,
Susturuldu.
Tam alışmışken yaşamaya,
Kan çiçekleri açtı,
Savaşın ortasında.
Boynu yana düştü çocuğun,
Vuruldu.

Bir şiir gibiydi gözleri.
Kapandı.
Kapattılar.
Elleri barışa uzanmak istedi,
Ellerini kanattılar.


Elleri incecik bir dal gibiydi,
Saçları buğday sarısı.
Henüz başak vermişti umutları;
Kırıldı,
Kırdılar.

Ve çocuk,
Gülümsedi meleklere.
Melekler ağladılar.
Kocaman dünya,
Dar mı gelmişti onlara?
Barış için dediler,
Savaştılar, savaştılar…
Yeryüzündeki bütün çocukların
Yarınlarını çaldılar.


Ülkü Duysak
30.10.2009

ah hocam o kadar güzel ifade etmişsinizki gerçekten hani derler ya söze ne hacet işte içimden onu geçirdim söze ne hacet....

mahsum gülüşleriyle olan bir dünyaları
tertemiz yüreklerinde kurşun yaraları
kanayan yaralarda ise zalimlerin imzası var.......umut dalları

temennimiz umut dolu yarınları mutluluk dolu dünylaları olan çocuklardır...yarınları çalınanlar değil

Hikaye tadında şiir bu.Nasılki kimi romanlar tasvirleriyle ön plana çıkıyorsa bu şiirde öyle geldi ruhuma.Teşekkürler hocam