HÜZÜN RÜZGARI
eylül yine hüznünle açmıştı kapımı,
baktığımda gri puslu yolları gördüm karşımda,
deniz, hava, bulut ve kuşlarda grinin tonlarını seçiyordum.
bir kuzey esintisi hissetim yüzümde,
işte bu son bahar,
“geliyorum” diyordu.
üşüyordum.
İliklerime yavaş yavaş işleyen soğuk,
parmaklarımın ucundaki kan kımıltısı,
hissetirdi bana kendini.
ağaçlar gibi ruhumda döküyordu yapraklarını,
tek tek acımadan iniyordu rüzgar eşliğinde yerlere,
biliyordum.
Sende gelmeyecektin.
sıcacık içimi bir anda buz gibi etmiştin.
son hüznümle başbaşa bırakmak için gitmiştin.
Sen gidince,
Gözyaşlarımı saklamakta ne cürret,
akıp gitmişti yüzümü yıkayarak.
Bir kuzey rüzgarı daha savruldu ağaçlardan tenime,
Açılan hüzün kapım, bir edayla karşılamıştı beni…
Yapacak bir şey yoktu,
oturdum sessizce bıraktım kendimi hüzünlü günlere….
Gülşah Altay