aklıma lise yıllarından bi hatıra takıldı
lisede edebiyat hocamız hiç adeti olmağı halde derse geç kaldı
derse girdiğinde özür diledi ve eski bir öğrencisinin kendi yazdığı divan şiirini yarışmaya göndermek için izinistediğini onun için birazgeç kaldığını söyledi...
sınıftaki herkes ısrar edince şiiri okumayı kabul etti
şiiri okumaya başları ilk dizelerden sonra gözleri buğulandı biraz daha ilerleyince boncuk boncuk yaşlar dökmeye başladı.şiirin yarısına geldiğinde sınıftaki tüm kızlar ve erkeklerin yarısı ağlamaya başlamıştı...
öğretmenimiz şiiri bitiremedi.
ortalık durulunca sorduk şiiri göndereceksiniz değilmi?
öğrencimin çabasını takdir ediyorum ama yarışmaya göndermeye layık bi şiir değil demişti..
'bunlar varken biz kendimize şaair dersek ukalalık olur'