çegelek Nickli Üyeden Alıntı

benim kafamı karıştıran noktada şu ki birbirlerini şikayete geliyorlar mesela ben onları dinlemek istiyorum çünkü bazen çok önemli şeyler çıkabiliyor.ama diğer meslektaşlarım(okuldakiler)ve veliler çocuklara şikayet etmenin kötü bişey olduğunu söyleyip dinlemeden kesip atıyorlar.ben dinlemeyi tercih etmekte yanlış mı yapıyorum?çocuklar her ne anlatırsa anlatsın ki bizim öğrencilerimiz bıkıp usanmadan anlatmayı severler biliyorsunuz dinlemeye çalışıyorum.

Sevgili öğretmenim; bizim toplumsal eğitim anlayışımızın değişim gösterebilmesi için çok seneler gerekiyor. Siz ne yaparsanız yapın, insanlar çevreden gördüğünü uyguluyorlar. ilk yapmanız gereken 'veli eğitim toplantısı''nda ''şikayet' konusu işlemeniz olmalıdır.

Şikayetleri konusunda size önerim şu olacak.

-Bu sorun bana ait değil, arkadaşını ilgilendiriyor, bunu ona söylemelisin.

Veli çocuklarının kavgasına girer, ailesinden öğrendiği yöntemle küçüğü korur.

İşte bununla ilgili yazımı aşağıda bulabilirsiniz.

Yeni doğan kardeş problemi

Türk toplumu olarak yeni doğanın erkek olma durumunda yeni doğana daha fazla değer veririz.
Bu durum büyük çocuğumuzu psikolojik olarak daha fazla etkiler. İkinci çocuk, birinciyi tahtından indirir. Halbuki o, kardeşinin olmasını ne kadar çok istemiştir… olumlu davranışlarla ilk olma üstünlüğünü sağlayamazsa, başka yollara başvurur.

Yeni kardeş gelinceye kadar ilgi merkezi olarak yetiştirilen çocuk, yeni bir bebeğin aileye katılımı ile kendini dışlanmış, sevilmeyen bir kişilik olarak algılayarak psikolojik sorunlar yaşamaya başlayabilir. Ona göre herkes bebekle ilgilenmekte, kimse onunla ilgilenmemektedir. O güne kadar yemeği yedirilmiş, elbisesi giydirilmiştir. İlgiyi tekrar üzerine çekmek için davranış bozuklukları görülür. Parmağını emer, biberondan süt içmek ister, altını ıslatır, yemek yeme problemleri ortaya çıkar, karnı ağrır, midesi bulanır. O zamana kadar gayet düzgün konuşan çocuk, kekelemeye ya da bebek gibi konuşmaya başlar.

Ne yapılmalı: sorunun kaynağı öncelikli olarak araştırılmalı. Sorgulama: -hangi davranışımdan sonra çocuk olumsuz davranışlar sergiliyor?
Çözüm: ona yeterince zaman ayırınız. (birlikte oynama, kitap okuma, hoşlandığı etkinliklere katılma gibi…)
Böylece zaman içinde çocuk eski güvenini kazanıp, sevildiğini, istendiğini hissetmeye başlayacak. (-beni seviyorlar, benimle ilgileniyorlar’’ mesajını bulacak.)

Farkında olmadan yaptığımız yanlış davranışlar:
—anne karnım acıktı.
—kardeşinin mamasını yedireyim, sonra seninle ilgilenirim.

—mızmızlık etme! Bak kocaman abla-ağabey oldun.
Ya da dolaylı mesajlar veririz:
—benim yavrum şimdi susar. Bizim ailede zaten kimse böyle davranmaz.
Ne yapılmalı: onunla daha belirgin, açık, somut konuşabiliriz.
-mehmet, ben kardeşini doyururken sen ağladığında kardeşin korkuyor. Mamasını yemiyor. Ben de onu doyuramayınca sinirleniyorum. Ağlamadan sessizce yanıma oturarak beklersen onu çabucak doyurur, senin yemeğini de hazırlayabilirim.
(buraya kadar slayt hazır tek çocuk hariç)
—önce beni doyur.
Dur bir deneyelim. Bakalım senin yemeğini hazırlarken kardeşin ağlamadan durabilir mi?
—ne dersin kardeşin aç kalmaya dayanabiliyor mu? Bundan sonra ne yapabilir? (ortak kararlar alınır. Çocuğun nedenleri yaşayarak görmesi sağlanır. Kıskançlığın önüne geçilir.)

Çocuk engellenir, yeterince somut düşünmesine uygun ortam bulamazsa:

—kardeşini kıskanıyor, saldırganlaştı… Kardeşine bakıyordu onu ısırdı… ne yapacağımı şaşırdım.’’ gibi sözler duyarız. Gerçekte çocuğun neden böyle davrandığını bulmaya çalışmayız.
çocuk yeni doğan kardeşini kucağına almak istediğinde; nasıl tutması gerektiği, vücudunun çok hassas olduğu, kemiklerinin gelişiminin sürdüğü, süt içerek gelişeceği, büyüdükçe daha rahat tutabileceği….anlatılmalı.

Ortanca çocuk

Toplumumuzda küçük çocuk fazla ilgi görmektedir. Yeni kardeş gelinceye kadar kendisini ‘’son çocuk-evin küçük çocuğu’’ olarak görürken, birden bire bu durum yok oluverir. Büyük kardeşin, kendisi doğduğu zaman ki duygularını daha derinden yaşamaya başlar. Genellikle kendisini ezilmiş hisseder. Yaşamın haksızlıklarla dolu olduğunu düşünür. Kendine göre yöntemler bulmaya, durum ve olaylarla başa çıkmaya uğraşır. Doğruluk ve hak üzerine fazlaca düşer. Kurallara sıkı sıkı bağlanma eğilimi gösterir.
Sürekli olarak kendinden büyük olan kardeşine göğüs germek durumunda kalır. Onunla rekabete girer. Büyük kardeşinden farklı davranışlar sergiler. İşte bu zaman aile gerekli yaklaşımda bulunmazsa, aşağılık kompleksine kapılabilir. Kaygılar, korkular, davranış bozuklukları ve diğer psikolojik sorunlar yaşayabilir. Saldırgan yada pasif yada çok bağımlı, yada kendinden emin sosyal davranışlar sergileyebilir.

Ailenin en küçüğü durum avantajından yaralanmak ister. En şirin, çok hoş, en zayıf gibi durumlar oluşturarak kendisine hizmet edilmesini ister.

Çocuk ailede 4 etki ile yoğrulur.
1. Aile atmosferi ve değerleri
2. Cinsiyeti
3. Aile burcu
4. Eğitim yöntemleri.

Çocuk, amacına yapıcı davranışlarla ulaşıyorsa; işbirliğine yatkın olur.

Amacı yıkıcı ise; umutsuzluk duygusuna kapılıp, kendine emin bir yer edinmek için davranış bozukluğu sergiler. Aktif yada pasiftir. İyi davranıyormuş gibi görünebilir. Başkalarını duygularını özel biri olduğuna inandırmak için kullanır. Ana-baba acır. Yardımına koşarlar.

Kardeşler arası ilişkiler

Daha sonraki yıllarda çocuklarımız zaman zaman farklı sebeplerden tartışırlar. Biz ise farkında olmadan onlar arasında küçüçük yaşlarında başlayarak rekabet ortamı yaratabiliriz. Büyük çocuğumuza; -sen büyüksün.’’ der, ona taşıyabileceğinden daha fazla sorumluluk yükleriz. Olaylar karşısında gerçek olayları dinlemeden onu yargılarız. Küçük çocuğumuz bundan hoşnuttur. Yaygara eden, ağlayan ve her zaman haklı olan o’dur. Canı yanmasa bile avaz avaz bağırır. Ortanca; genellikle her iki kardeşi idare etmeye çalışır. Aslında onun yükü daha ağırdır. Onun güven duygusunu kaybetmesine farkında olmadan neden olabiliriz.
Yanlışlarımız:
Örn 1: -kim yaptı? (suçluyu aramayın)
Sen büyüksün. (sorumluluk yükleme)
Sen haksızsın. (ben her zaman haksızım, suçluyum)
Cezalısınız. ( dinlemeden infaz)
Ne yapılmalı, nasıl davranılmalı?
—Anne! Ablam saçımı çekti. (şikâyet)
—Ablan saçını çektiği için canın acımış olmalı.
—evet.
Anne ablaya döner:
—Kardeşinin saçını çekince canı yanmış.
—Evet. Ben çektim. Canının yanmasını istedim. Çünkü o da ben ders çalışırken bana vurdu. Benim de canımın yanmış olabileceğini hissettirmek istedim. (duyguyu tattırma)
Saçı çekilen çocuk: ama anne ablam benimle oynasın istedim.
Anne:-durun bakalım ne yapabilirsiniz?
—Ablan ders çalışıyor. Ders çalışırken seninle oynayabilir mi? (anne çocukların problemlerinin ne olduğunu görmelerini sağlıyor. Suçlama yok. Ceza yok. Ödül yok.)
— Çalışmasın. (ben duygusu gelişmiş.)
Abla ders çalışmazsa olabilecekleri kardeşine anlatır.
— o zaman dersin bitince oynayalım mı? Ne zaman biter? (ablanın duygularını anlayarak empati kurma başlıyor.)
Anne kavgaya karıştı mı?
Hakaret etimi?
Anne sinirlendi mi, üzüldü mü? (yüz ifademiz rekabeti şiddetlendirebilir.)


· Çocukların kendi aralarındaki kavgaya karışılmamalı, çözüm yolları önerilmeli. Asla suçlu aranmamalı. (kendi haklarını ve başkalarını haklarını savunmayı öğrenir.)
· Onları dinlemeyi alışkanlığa dönüştürmeli. (saygıyı öğrenir. Kendine güven duyar. )
· Başarıları övülmeli.
· Başarısızlıkları durumunda yüreklendirici sözler söylenmeli. (tekrar denersin. Yapabileceğini sen de biliyorsun.) Yüreklendirilen çocukların arasındaki rekabet ortadan kalkar. Haksızlık yaparak yer edinmek isteyen çocuk, uyumlu davranışlar gösterecektir.
· Yardıma ihtiyacı varsa; tavsiyelerde bulunun. (sonucu ne olur dersin? Bir de böyle mi denesen acaba?)
· Amacı yardım isterken dikkat çekmekse;
· -bunu daha önce başarmıştın. Şimdi daha iyi yapacağını düşünüyorum. Biraz gayret edersen iyi olur. Sana güveniyorum.



Bu da veli toplantısında kullandığım sunumum:

https://www.onceokuloncesi.com/cocuk...ppt-19588.html

zaman ayırıp cevap verdiğiniz için çok teşekkür ederim emel öğretmenim...