Okul saati yaklaşmıştı. Annesi Elif’i uyandırdı ve elini yüzünü yıkamasına yardımcı oldu.
Sonra kahvaltı sofrasına oturdular. Annesi Elif’e kahvaltıda da yardımcı oldu. Diğer hazırlıklarını da tamamladılar. Annesi Elif’i incitmemeye dikkat ederek tekerlekli sandalyesine oturttu. Asansöre binerek aşağı indiler. Bahçe çıkışında üç basamaklı bir merdiven vardı. Basamaklardan inerken tekerlekli sandalye devrilebilir,Elif yere düşebilirdi. Annesinin Elif’i sandalyeden indirmesi gerekecekti.Tam bu sırada:
-Ben size yardım edebilirim, dedi genç bir adam.
-Teşekkür ederiz.Size zahmet olacak, dedi Elif.
Elif’in annesi ve genç adam tekerlekli sandalyeyi kaldırarak merdiven basamaklarından indirdiler. Artık okul yoluna çıkmışlardı. Epey bir süre yollarına şakalaşarak devam ettiler.Okula doğru kıvrılan yola geldiklerinde:
-Aaaa! Kızın ayaklar yok, dedi yoldan geçen bir çocuk.
Elif bu sözü işitmişti. Çocuğa:
-Haklısın, ayaklarım yok; fakat kocaman bir yüreğim var.Unutma, bir gün sen de benim gibi olabilirisin, dedi.Çocuk Elif’in yanına yaklaştı:
-Seni inciteceğimi düşünemedim, özür dilerim.İstersen sana yardımcı olabilirim, dedi.
-Teşekkür ederim, istemem. Annem bana yardımcı oluyor, dedi Elif. Çocuk tekrar özür dileyerek oradan uzaklaştı. Elif annesine:
-Anneciğim, ayaklarım olsaydı tekerlekli sandalyede oturan birine ben böyle söylemezdim, dedi.
Annesi, Elif incindiği için biraz üzüldü:
-Her insan birbirinden farklıdır yavrum. Kimi uzun boyludur, kimi kısa boylu. Kiminin gözü yeşildir, kiminin mavi, siyah ya da kahverengi… Kiminin ayakları, elleri, gözleri sağlamdır;kimi geçirdiği bir kaza sebebiyle ayaklarını, ellerini, kollarını ya da gözlerini sonradan kaybetmiştir.Bu rahatsızlıklar bazı insanlarda doğuştan da olabilir.Tıpkı senin gibi, diyerek Elif’i teselli etti.
-O zaman kimse kimseye bakıp gülmemeli, alay etmemeli, değil mi anneciğim?dedi Elif.
-Haklısın yavrum. Önemli olan her şeye rağmen yaşama sevincini kaybetmemektir. Bu farklılıkları kabul etmektir, dedi annesi.
Okula geldiklerinde arkadaşları Elif’i neşe içerisinde karşıladılar. Okulun merdivenlerinden çıkarken her zamanki gibi Elif’e yardımcı oldular. Çünkü arkadaşları Elif’in kendilerinden farklı olduğunu biliyorlardı. Bu farklılık Elif’i çok sevmelerine engel değildi.
Ülkü Duysak
