....Yürekleriyle görebilen görme engelli kardeşlerime…
Bana kırmızıyı anlat anne.
Yeşili,sarıyı,maviyi…
Anlat ki,
Hapsedeyim yüreğime bütün renkleri.
Bana gökyüzünü anlat anne.
Bulutları, yıldızları,Güneş’i...
Anlat ki,
Ay’da soluklanayım bir gece vakti.
Bana ağaçları anlat anne.
Kuşları, kelebekleri…
Anlat ki, kulaklarımda yankılansın,
Kanat sesleri…
Bana dağları anlat anne.
Dağlarda açan çiğdem çiçeklerini…
Anlat ki,
Ilık bir rüzgâr okşasın tenimi.
Bana kendini anlat anne.
Ve bana, beni…
Ayağım takılıp düşmeyeyim diye,
Hayatı anlat bana.
Sen anlatırken bütün bunları,
Bir kuşun kanatlarına bırakacağım gözlerimi.
Yüreğim bende kalacak anne.
Çünkü görebilmek için,
Bir de yürek gerekli…
Söylesene anne,
Kim diyor bana görme engelli?
Oysa kimsenin göremediğini görüyor,
Yüreğimin gözleri.
Ülkü Duysak
