"Acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz" der ya Mungan, Yalnız Bir Opera’da. Öyledir, acımızı asla belli etmeyiz.
Hani, çocukken annemiz, “Koşma, düşersin” dediği halde koşar ve düşeriz ya. Hani, dizlerimiz kanar, canımız yanar da, annemizin “Ben dediydim!” bakışlarına aldırmadan, burnumuzu çeke çeke “Acımadı ki!” deriz ya, küçücük yüreğimize sığdırdığımız o kocaman gururumuzla.
Hep aynıdır işte! Büyürüz, acılar değişir, dizlerimiz yerine yüreğimizin üzerine düşeriz artık. Ama o gurur hep oradadır. Hiç değişmez. Büyüsek de ona sığınırız.
Gözyaşlarımızı gizleyip, burnumuzu çekerek tıpkı çocukluğumuzda olduğu gibi, ama bu kez sessizce içimizden tekrarlarız: ACIMADI Kİ!''