Leyla evet deseydi, edebiyat değil sosyoloji olurdu.
Leyla, evet deseydi, efsane değil evinin kadını olurdu.
Hayır dedi, aşkın ömrünü uzattı, ama Mecnun''un ömrünü kısalttı.

ibrahim paşalı

Ne vakit.. yüreği yanan bir garip, yaşlı bir göz görse gözlerim..
su taşır hemen derinlerden,
bilmem ki bir yangını söndürmeye mi meyleder..!

ne kadar da doğru...

"...yurduna uzak düşmüş
bir şairin sesiyle çağır beni ,
bulurum
seni."
.
Refik Durbaş

“Nemsin be? Sevgili, dost, yâr, arkadaş. Hepsi. En çok da en ilk de Leylâ'sın bana. Bir umudum, dünya gözüm, dikili ağacımsın. Uçan kuşum, akan
suyumsun.”
- Ahmed Arif'ten Leylâ Erbil'e

Usulca ve yavaşça gelin ki çatlamasın,
yalnızlığımın ince porseleni.
-Sohrab Sepehri

"şehrime yağmurlar yağardı, ortalık 'sen' kokardı.. gözlerim dolardı.."
- Emre Özen

Elma kokusunu sever misiniz?
Ya da şöyle sorayım.
Hiç elma yerken aslında boğazınızda bir yanma hissettiniz mi?...Hayır mı ? O halde size bir olay anlatayım.. Bundan 20 yıl önce,16 Mart 1988 sabahı,elma kokusuyla uyandı Halepçeliler. Sevinçle mutfağa yöneldiler önce.Kokunun mutfaktan gelmediğini görünce camlarını açtılar.Baktılar ki koku dışarıdan daha çok hissediliyor,hemen dışarı akın ettiler merak ve heyecanla.Çıktıklarında gördüler ki herkes aynı merak ve heyecanla dışarı çıkmış.Hızlı hızlı yürümeye başladılar;kokunun kaynağını aramaya başladılar.Gittikçe şiddetlendi elma kokusu.Ama bir yandan da derilerinde bir yanma hissettiler sanki.Aldırmadılar ve yürümeye devam ettiler.Bu sefer daha hızlı koşmaya başladı birçoğu.Ancak zamanla o yanma gittikçe şiddetlendi.Koşuyorlardı;ama yanıyorlardı da.Bu sefer de dönüp eve
doğru koşmaya başladılar.Yanma iyice artıyordu.Zamanla derilerinin morarmaya ve büzülmeye başladığını gördüler korkuyla.Bir an önce suya ulaşmalılardı. Kendilerini can havliyle suya attıklarında ise bedenleri kavruldu bu sefer,asit dolu bir havuza girmişler
gibi.Artık ölmüşlerdi,ölümün nereden geldiğini anlayamadan.Yanarak ölmüşlerdi,üstelik ateşsiz ve dumansızdı bu yanma…
çığlıklarla…
bağırışlarla…
çağırışlarla…
Bir avuç kül oluvermişlerdi aniden,ne olduğunu anlayamadan… “Saçlarım tutuştu önce Gözlerim yandı,kavruldu Bir avuç kül oluverdim Külüm havaya savruldu.” Kimyasal zehir öyle bir şeydir ki;vücudunuza temas ettiği anda yakar sizi,nefes almak için çırpınırsınız;alamazsınız.Deriniz büzülüp çürür.Yavaş yavaş,acı çeke çeke
ölürsünüz.Öyle ki başınıza silah vurularak öldürülmeyi buna tercih edebilirsiniz..