kelebekler vardı önce
geceden uçmaya güne
kanat çırpan
gizlice...

yaz dedi tanrı;
gökten sağnak hüzünler yağarken,
kırlangıcı çığlığına
göm dedi.
yaz dedi tanrı; kendini boşluğa bırakmaya hazırlanan
yorgun sesini at sırtına,
bebeğin yüreğini
kirlet dedi.
yaz dedi tanrı; ruhun sırra kadem bastığı
bir ayrılık öyküsünde,
aşığın sevdasına
sırt dön dedi.
yaz dedi tanrı; peşin sıra kovalarken
inandıklarının inançsızlıgı,
meltem esintisini
kov dedi.
yaz dedi tanrı; güneşe bulanmış
karanlık gölgeler aldatmacasında,
uçurtmayı toprağa
çiz dedi.
yaz dedi tanrı; bir yoktan iç çekişin
nefes kesen çığlıklarıyla,
güneşin doğuşunu
batır dedi.
yaz dedi tanrı; dokunmadan yağmurun ürkekliğine
en arsızını fırlatıp kahkahaların,
ayın şehvetini
söndür dedi.
yaz dedi tanrı; esmer tene yaraşırken
rengarenk umutlar,
varolmanın yokluğunu
hatırlat dedi.
yaz dedi tanrı; bir yalanı yakmış
tüttürürken dudakların arasında,
kelebeğin kanadını
kır dedi.
yaz dedi tanrı; gölgeleri örten ışıklar
yankılanırken gözlerden,
gerçeği düşe
çevir dedi.
yaz dedi tanrı; acının cüssesi
ağır gelirken bir ölümden,
umudun ışığını
kapat dedi.
yaz dedi tanrı; hic yazılmamış bir şarkının
notalarında çırpınırken,
matemin karasına
ak düşür dedi.

y a z d e d i t a n r ı

yazdım!

sil dedi tanrı,
durma!
şimdi bir bir
sil…

s i l d e d i t a n r ı

silemedim!

kelebekler öldü sonra
geceden uçmaya güne
kanat çırpan
gizlice...

yaz dedi tanrı,
gülümsedi;

y a b e n t a n r ı d e ğ i l s e m



Dilek Akın

Unutulan şarkıların son söylendiği
Geceler vardır hani
Bir daha söylense de
Ne ses, o ses
Ne gece, o gece…
Hani keder zehir gibi akar gece boyu
Uyumak en güzelidir zamanların
Hani bazen üşümek yanmaya eştir
Sevmek en güzel şarkıdır
Seni özlemek en kötü zamandır.

Ahmet Telli

Kibrit kutusu kadar evimiz olacaktı
Evin içi on tane çocukla dolacaktı
Kızların adını anne, oğlanların adını baba koyacaktı
Komşular, misafirler çocukların adını karıştıracaktı.

Kibrit kutusu kadar evimiz olacaktı
Gökkuşağı mutluluk olup evimizi saracaktı
Güneş soba olup evimizi ısıtacaktı
Pencereleri açtık mı, rüzgar evimizi süpürecekti.

Hayallerimi sakladığım kibrit kutusu sol göğüs cebimde
Uzun zaman var ki, onu açıp bakmadım
Halımız, koltuğumuz daha yoktu ama evlendikten sonra alacaktık
Ben edi, sen büdü kilim üstünde kıvrılıp yatacaktık.

Kapıda arabam olmayacaktı ama ben de adamdım
Daha iyi bir iş bulur, çalışır, evime bakardım
Serde askerlik vardı ama boş ver aldırma
Sayılı günler çabuk geçermiş, bilmez misin?

Evlenince bakkal, kasap borcu derler, ev kirası
Ev kirası olmayacak, onu düşünme
Bir bakkal borcu ne tutacak ki?
Kasap mı, et yemeyiveririz, olur biter.

Sevdalar saldım yalnızlığıma
Ümitler saldım umuduma
Nikah defteri diye hayal edip
İmzalar attım boş kağıtlara.

Daha nişanlıydık, ben yalnız kaldım
Sen trafik kazasında ölmesen ben yalnız gezmezdim
Yollarda avare dolaşıp geleceği ezmezdim
Bu şiiri yazdığım kalemi kırmazdım.

Nikahımız on haziran bilmem kaç yılındaydı
O güne ayarlıydı, zaman saati kuruluydu
Kiraladığımız gelinliğin evin duvarında asılıydı
Pek çok on haziran geldi geçti, sen dönmedin.

Serdar Yıldırım

ELDE VAR HÜZÜN

Söyleşir
evvelce biz bu tenhalarda
ziyade gülüşürdük.
Pır pır yaldızlanırdı kanatları kahkaha kuşlarının

ne meseller söylenirdi mercan koz nargileler
zamanlar değişti
ayrılık girdi araya
hicrana düştük bugün
ah nerde gençliğimiz
sahilde savruluşları başıboş dalgaların
yeri göğü çınlatan tumturaklı gazeller
Elde var hüzün
o şehrayin fakat çıkar mı akıldan
çarkıfeleklerin renk renk geceye dağılması
sırılsıklam aşık incesaz
kadehlerin mehtaba kaldırılması
adeta düğün
hayat zamanda iz bırakmaz
bir boşluğa düşersin bir boşluktan
birikip yeniden sıçramak için
Elde var hüzün.

Attila İlhan

Ölüm bu fukara ölümü,
geldim geliyorum demez.
ya bir kuşluk vakti,
ya bir aksam üstü...
Ahmet Arif

MAŞUK Nickli Üyeden Alıntı

Kibrit kutusu kadar evimiz olacaktı
Evin içi on tane çocukla dolacaktı
Kızların adını anne, oğlanların adını baba koyacaktı
Komşular, misafirler çocukların adını karıştıracaktı.

Kibrit kutusu kadar evimiz olacaktı
Gökkuşağı mutluluk olup evimizi saracaktı
Güneş soba olup evimizi ısıtacaktı
Pencereleri açtık mı, rüzgar evimizi süpürecekti.

Hayallerimi sakladığım kibrit kutusu sol göğüs cebimde
Uzun zaman var ki, onu açıp bakmadım
Halımız, koltuğumuz daha yoktu ama evlendikten sonra alacaktık
Ben edi, sen büdü kilim üstünde kıvrılıp yatacaktık.

Kapıda arabam olmayacaktı ama ben de adamdım
Daha iyi bir iş bulur, çalışır, evime bakardım
Serde askerlik vardı ama boş ver aldırma
Sayılı günler çabuk geçermiş, bilmez misin?

Evlenince bakkal, kasap borcu derler, ev kirası
Ev kirası olmayacak, onu düşünme
Bir bakkal borcu ne tutacak ki?
Kasap mı, et yemeyiveririz, olur biter.

Sevdalar saldım yalnızlığıma
Ümitler saldım umuduma
Nikah defteri diye hayal edip
İmzalar attım boş kağıtlara.

Daha nişanlıydık, ben yalnız kaldım
Sen trafik kazasında ölmesen ben yalnız gezmezdim
Yollarda avare dolaşıp geleceği ezmezdim
Bu şiiri yazdığım kalemi kırmazdım.

Nikahımız on haziran bilmem kaç yılındaydı
O güne ayarlıydı, zaman saati kuruluydu
Kiraladığımız gelinliğin evin duvarında asılıydı
Pek çok on haziran geldi geçti, sen dönmedin.

Serdar Yıldırım

acaba sitemizde hikaye ve yazılarını paylaşan serdar hocamızın mı.

[MENTION=15582]Serdar Yıldırım[/MENTION];

umut dalları Nickli Üyeden Alıntı

acaba sitemizde hikaye ve yazılarını paylaşan serdar hocamızın mı.

[MENTION=15582]Serdar Yıldırım[/MENTION];

benimde aklıma serdar hoca gelmişti

GÜL JİYAN Nickli Üyeden Alıntı

benimde aklıma serdar hoca gelmişti

gerçekten çok yürekten yazılmış...

sizi konuya davet ediyoruz;
[MENTION=15582]Serdar Yıldırım[/MENTION];

SEVDA

göğü kucaklayıp getirdim sana
kokla
açılırsın

solmuşsun
benzin sararmış
yorgun bir işçinin yüzüne benziyor yüzün
öyle bükük bakma bana

çam kolonyası getirdim sana
kentli dağlıların haklı sevdasını
bolu ormanlarından çarpan bir koku
sanki köroğlunun ter kokusu
aman kokusu, billah kokusu
canlarım, canım benim

üzme kendini bu kadar
sana umudu öğretmeyenlerin suçu mu var
bak yeryüzü ne kadar geniş
ne kadar dar

dur
akıtma gönlüm yaşını
gözünden öpecek bir yer bırak
oy bana en yakın
bana en uzak
sevgili yar
hasretine vur beni

giyecek çamaşır getirdim sana
adettir diye değil, sevdim diyedir
bağışla, eski biraz
bedenim uygundur diye bedenine
elimle yıkadım, ütüledim
elma ağacında kuruttum

günler sarmal bir yay gibi
bunu unutma
bahar annemizin yemenisindeki solgun çiçektir
bunu unutma
seni ben her yerinden öperim
bunu unutma

kadere inansaydım
sana inanırdım
düşürmem sigaramın ucundaki külü ben

öyle kırık bakma bana
caddeler nasıl da genişliyor
sana bunu söyleyecektim
bileyli bir makas vardı yanımda
sana bunu söyleyecektim
hadi kes büyüyen tırnaklarındaki kiri
sana bunu...
oyy nasıl söyleyebilirim
deliren sevdamızın kısrak huyunu

elimi tut
tuttururlar, o kadarına izin verirler
kahreden bir ayrılığın çılgınlığı değil bu
bir isyanın kelepçeleşmiş resmidir parmaklarımız

sen içerde
ben dışarda...
oyyy mahpusluk mahpusluk...

Arkadaş Z. Özger