'Ne çok özlem, ne çok hüzün, ne çok sevinç birikmiş meğer.
Ama hepsi aynı kapıya çıkıyor sonunda.
İnsan dediğin sevdiğini yanında istiyor işte.
Sevdiği herkesi… Mesele bu."
'Ne çok özlem, ne çok hüzün, ne çok sevinç birikmiş meğer.
Ama hepsi aynı kapıya çıkıyor sonunda.
İnsan dediğin sevdiğini yanında istiyor işte.
Sevdiği herkesi… Mesele bu."
Ve ben alıp başımı gidince akşamları
İçinde yorgun düştüğüm bahçemden dışarı,
Biliyorum; her yol götürür beni o yöne
Yaşanmamış hayatların tersanesine...