umut dalları Nickli Üyeden Alıntı

çok teşekkürler öğretmenim sizinde kandiliniz mübarek olsun.

hımmm peki o zaman;

hocam hani çocuk aklıyla yapılan bir şey olduğu için demek ki bilinç altınızda doktor kavramı oldukça etkili hale gelmiş olmalı, bu bir fobi veya hobi'de olabilir.

fobi yönünden eleştirecek olursak doktorlara karşı büyük bir korku veya iğne'ye karşı duyduğunuz bir korkunuz da olabilir. tabi bu durumda sizin oyunlarınızı etkilemekte belki'de bütün bebeklerinize iğne yapmanız demek aşırı korkulu halinizden sıyrılmak demekte olabilir.

hobi (kısmen diyelim) açısından değerlendirecek olursak doktorculuk aşırı derece sizi rahatlatan bir oyunda olabilir liderlik vasıfları olan bir meslek olduğu için siz açısından bütün bebeklere iğne yapmak onları iyi etmek onların size ihtiyacı olduğu düşüncesinide oluşturmuş olabilir yada etrafınızda doktor olan kişi veya kişilerde yaptığınız gözlemlerde sizi etkilemişte olabilir...vs

açıkçası düşündürücü...

Birinci düşüncen doğru.

6-7 yaşındayken ateşli bir hastalığa yakalandım. Muhtemelen anjin olmalıyım. Rahmetli babam hastaneye götürdü. İğne olmak istemiyordum, çünkü annem de mahallede komşulara iğne yapardı, beni içeriye almazlardı ama kimi kadınlar iğne olurken canı yanmış gibi ses çıkartırdı, iğneyi olduktan sonra da ''eline sağlık'', der güle oynaya çıkar giderlerdi...

Neyse beni sedyeye yatırdılar, iki kişi bacaklarımdan, iki kişi kollarımdan dört kişi beni tuttu ve sağlık memuru iğnemi yaptı. Üstelik penisilin. O devasa iğnenin acısı bir taraftan, penisilinin yakması diğer taraftan...

Ta ki, evleninceye kadar hiç bir kuvvet bana iğne yapamadı.

Bir gün idrar yolu enfeksiyonu oldum. Yine iğne olmam yine farz oldu Öylesine ateşliyim ki hastaneye gidip iğne yaptıracak halim yoktu. Eşim mahalle iğnecisi (o zaman sağlık memuru bulmak ne mümkün? ) getirinceye kadar... Kadını karşımda görünce kalbim hızlı atmaya, midem bulanmaya başladı. Yatağın içine oturdum. ''Ben size iğne yaptırmam.'', dedim. Kadın:'' ben de meraklı değilim.'', dedi ve gitti.

Ben tin tin hastaneye...

O günden sonra doğum vs. derken iğneden korkum bitti.


İşte bu yüzden sürekli bebeklerimin poposuna iğne yapardım.


Başka iğne macerası olan var mı?

EMEL ÖZDEMİR Nickli Üyeden Alıntı

Birinci düşüncen doğru.

6-7 yaşındayken ateşli bir hastalığa yakalandım. Muhtemelen anjin olmalıyım. Rahmetli babam hastaneye götürdü. İğne olmak istemiyordum, çünkü annem de mahallede komşulara iğne yapardı, beni içeriye almazlardı ama kimi kadınlar iğne olurken canı yanmış gibi ses çıkartırdı, iğneyi olduktan sonra da ''eline sağlık'', der güle oynaya çıkar giderlerdi...

Neyse beni sedyeye yatırdılar, iki kişi bacaklarımdan, iki kişi kollarımdan dört kişi beni tuttu ve sağlık memuru iğnemi yaptı. Üstelik penisilin. O devasa iğnenin acısı bir taraftan, penisilinin yakması diğer taraftan...

Ta ki, evleninceye kadar hiç bir kuvvet bana iğne yapamadı.

Bir gün idrar yolu enfeksiyonu oldum. Yine iğne olmam yine farz oldu Öylesine ateşliyim ki hastaneye gidip iğne yaptıracak halim yoktu. Eşim mahalle iğnecisi (o zaman sağlık memuru bulmak ne mümkün? ) getirinceye kadar... Kadını karşımda görünce kalbim hızlı atmaya, midem bulanmaya başladı. Yatağın içine oturdum. ''Ben size iğne yaptırmam.'', dedim. Kadın:'' ben de meraklı değilim.'', dedi ve gitti.

Ben tin tin hastaneye...

O günden sonra doğum vs. derken iğneden korkum bitti.


İşte bu yüzden sürekli bebeklerimin poposuna iğne yapardım.


Başka iğne macerası olan var mı?

üzüldüm öğretmenim.

çocukların bu korkularını maruz görmek gerek onlara karşı daha anlayışlı olabilmeyi becerebilirsek hayatı boyunca yaşayacağı korkularından sıyrılmalarına da yardımcı olmuş olacağız...

bu arada öğretmenim iğneci kadın baya açık sözlüymüş...

EMEL ÖZDEMİR Nickli Üyeden Alıntı

Birinci düşüncen doğru.

6-7 yaşındayken ateşli bir hastalığa yakalandım. Muhtemelen anjin olmalıyım. Rahmetli babam hastaneye götürdü. İğne olmak istemiyordum, çünkü annem de mahallede komşulara iğne yapardı, beni içeriye almazlardı ama kimi kadınlar iğne olurken canı yanmış gibi ses çıkartırdı, iğneyi olduktan sonra da ''eline sağlık'', der güle oynaya çıkar giderlerdi...

Neyse beni sedyeye yatırdılar, iki kişi bacaklarımdan, iki kişi kollarımdan dört kişi beni tuttu ve sağlık memuru iğnemi yaptı. Üstelik penisilin. O devasa iğnenin acısı bir taraftan, penisilinin yakması diğer taraftan...

Ta ki, evleninceye kadar hiç bir kuvvet bana iğne yapamadı.

Bir gün idrar yolu enfeksiyonu oldum. Yine iğne olmam yine farz oldu Öylesine ateşliyim ki hastaneye gidip iğne yaptıracak halim yoktu. Eşim mahalle iğnecisi (o zaman sağlık memuru bulmak ne mümkün? ) getirinceye kadar... Kadını karşımda görünce kalbim hızlı atmaya, midem bulanmaya başladı. Yatağın içine oturdum. ''Ben size iğne yaptırmam.'', dedim. Kadın:'' ben de meraklı değilim.'', dedi ve gitti.

Ben tin tin hastaneye...

O günden sonra doğum vs. derken iğneden korkum bitti.


İşte bu yüzden sürekli bebeklerimin poposuna iğne yapardım.


Başka iğne macerası olan var mı?

niyeyse iğne korkum hiç olmadı. hala ilaç yerine iğneyi tercih ederim. çünkü haplardan ve şuruplardan nefret ederim..
acaba bunun altında ne vardır?

goncafiliz Nickli Üyeden Alıntı

niyeyse iğne korkum hiç olmadı. hala ilaç yerine iğneyi tercih ederim. çünkü haplardan ve şuruplardan nefret ederim..
acaba bunun altında ne vardır?

Kopyacı.

Burada soruları ben sorarım, bilmiyor musun?

Zaten sorunun içinde yanıtı vermişsin. Tadını sevmiyorsun. Kocaman iğneyi seviyorsun.