Bazen üzülüyorum kendime...! Yaslanıp yürüdüğüm doğrularımla yanlış omuzlara baş koymuşluğuma...Ben verdikçe isteyen ve hep fedakarlık gerek diye sineye çektiğim insanlarla kesişen yollarıma... Yüreğimde taşıdıklarım ağır gelmedi de yorulduğumda umutlarımı tazeleyecek bir yüreği karşımda bulamadığımda tükendim...Ruhumdaki bu kanayan yaralar dinmiyor ve aynaya bakınca yüzümdeki değdi mi diyen o acı tebessümü bir türlü silemiyorum...