“sonra birden birisi hayatımıza giriveriyor;
o'nun sahip olduğu bir şey,
belki kokusu, belki gülüşü, belki duruşu,
belki merhameti, belki utangaçlığı, belki mütevaziliği,
belki iyiliği, içimizdeki boşluğun bütün girinti çıkıntılarını dolduruyor.”
Ve ben alıp başımı gidince akşamları
İçinde yorgun düştüğüm bahçemden dışarı,
Biliyorum; her yol götürür beni o yöne
Yaşanmamış hayatların tersanesine...