Çocuk ve Ağaç
(Arif Nihat Asya)



Çocuk, çok sevdi ağacı…
Verirdi ona, her kış
Çiçekleri olaydı!



Ağaç, çok sevdi çocuğu…
Öperdi altın saçlarından
Dudakları olaydı!


Ve ona öptürmek için,
Eğilirdi yerlere kadar;
Yanakları olaydı!



Dökerdi önüne hepsini
Gümüşten, altından, sedeften
Oyuncakları olaydı!



Ve çocuk gittikten sonra,
Böyle kalır mıydı ağaç?
Ne olurdu onunda
Bacakları olaydı,
Ayakları olaydı!

.ALINTIDIR.