Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum.

Işığı gördüm, korktum.

Ağladım.


Zamanla ışıkta yaşamayı ögrendim.
Karanlığı gördüm, korktum.

Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladim sevdiklerimi. ..
Ağladım.


Yaşamayı ögrendim.
Dogumun, hayatın bitmeye başladığı an oldugunu;
aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar oldugunu ögrendim.

Zamanı ögrendim.
Yarıştım onunla...
Zamanla yarışılmayacagını,
zamanla barışılacağını, zamanla ögrendim...

Insanı ögrendim.
Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler oldugunu...
Sonra da her insanın içinde
iyilik ve kötülük bulundugunu ögrendim.

Sevmeyi ögrendim.
Sonra güvenmeyi...
Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı oldugunu,
sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kuruldugunu ögrendim.

İnsan tenini ögrendim.
Sonra tenin altnda bir ruh bulundugunu. ..
Sonra da ruhun aslında tenin üstünde oldugunu ögrendim..


Evreni ögrendim.
Sonra evreni aydınlatmanın yollarını ögrendim.
Sonunda evreni aydinlatabilmek için önce çevreni aydınlatabilmek gerektigin ögrendim.

Ekmeği ögrendim.
Sonra barış için ekmegin bolca üretilmesi gerektigini.
Sonra da ekmeği hakça üleşmenin,
bolca üretmek kadar önemli oldugunu ögrendim.



Okumayı ögrendim.
Kendime yazıyı ögrettim sonra...
Ve bir süre sonra yazı, kendimi ögretti bana...


Gitmeyi ögrendim.
Sonra dayanamayıp dönmeyi...
Daha da sonra kendime ragmen gitmeyi...

Dünyaya tek başına meydan okumayı ögrendim genç yaşta...
Sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektigi fikrine vardım.
Sonra da asıl yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektigine aydım.

Düşünmeyi ögrendim.
Sonra kalıplar içinde düşünmeyi ögrendim.
Sonra sağlıklı düşünmenin kalıpları yikarak düşünmek oldugunu ögrendim.


Namusun önemini ögrendim evde...
Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk oldugunu;
gerçek namusun, günah elinin altindayken, günaha el
sürmemek oldugunu ögrendim.


Gerçegi ögrendim bir gün...
Ve gerçegin acı oldugunu...
Sonra kararında acının, yemege oldugu kadar hayata da lezzet kattığını ögrendim.

Her canlının ölümü tadacağını, ama sadece bazılarının hayatı tadacağını öğrendim.

Ben dostlarımı ne kalbimle ne de aklımla severim.
Olur ya ...
Kalp durur ...
Akıl unutur ...
Ben dostlarımı ruhumla severim.
O ne durur, ne de unutur ...


arkadaşlar bu şiiri ilk duyduğumda netten araştırdım çünkü şairin kim olduğunu bilmiyordum. internette öyle bi bilgi kirliliği varki kimi yerde MEVLANA kimi yerde CAN DÜNDAR yazıyor.o yüzden şairin ismini yazmadım altına ikisinde birine saygısızlık yapmamak için ama öle güzel bir dayanamadım sizle paylaştım.

teşekkürler bu güzel paylaşım için..
hayatın gerçeğini yansıtmış..

rica ederim yeliz hocam

paylaşım için teşekkürler hocam.
aslında bende hayatta bardağın dolu tarafından bakmayı öğrendim...

bu hayatta neler öğrenmedimki
allahım daha neler görcem

r@m@z@n Nickli Üyeden Alıntı

paylaşım için teşekkürler hocam.
aslında bende hayatta bardağın dolu tarafından bakmayı öğrendim...

aslında başka çaremizde yok..ah vah etmenin faydası olsaydı da bütün gün etseydik..ama yok,başına gelen herşeyin bir gün çook gerilerde kalacağını bileceksin..üzüntülerin sıkıntıların yanına kar kalıyor..ölümden başkası yalan,gerisi ıvır zıvır...

yeliz81 Nickli Üyeden Alıntı

aslında başka çaremizde yok..ah vah etmenin faydası olsaydı da bütün gün etseydik..ama yok,başına gelen herşeyin bir gün çook gerilerde kalacağını bileceksin..üzüntülerin sıkıntıların yanına kar kalıyor..ölümden başkası yalan,gerisi ıvır zıvır...

evet hocam kaçışımızın olmadı yere doğru ilerliyoruz yapabileceğimiz şey basit sadece tedbirimizi almak ve tedbirimizi aldık diye herşeyin bizim istediğimiz gibi olmayabileceğini bilmek ve böyle bir durumda bundan ders alıp daha iyisini yapmaya çalışmaktır...

çok güzel bir şiir gerçekten canım ya iyiki bizimle paylaşmışsın teşekkürler..
bu hayat insana herşeyi öğretiyor

TURKUAZ-E Nickli Üyeden Alıntı

çok güzel bir şiir gerçekten canım ya iyiki bizimle paylaşmışsın teşekkürler..
bu hayat insana herşeyi öğretiyor

rica ederim hocam bu şiir de herkesin kendinden bişey bulacağına inanıyorum