Öğretmen, yetişkin sınıflardan birisine şöyle bir ödev verir:

- "Sevdiğiniz birine gidin ve ona kendisini sevdiğinizi söyleyin."

Bir sonraki dersin başında ise öğrencilerden birisi söze şöyle başlar:

- Geçen hafta bize bu ödevi verdiğinizde size sinirlenmiştim. Bu sözleri söyleyebileceğim hiç kimsenin olmadığını düşünüyordum. Eve giderken bir anda yüreğimin sesine kulak verdim. İşte o zaman kime "Seni Seviyorum" diyeceğimi anladım.

Bundan beş yıl önce babamla aramızda bir tartışma geçmişti ve o günden bu yana bu sorunu çözememiştik. Önemli aile toplantılarının dışında birbirimizi görmemeye çalışıyorduk ve hemen hemen hiç konuşmuyorduk. Eve vardığımda babama kendisini çok sevdiğimi söylemeye hazırdım. Bu kararı almak bile üzerimden büyük bir yük kaldırmıştı. Saat 5:30'da annemle babamın evinin kapısını çaldığımda kapıyı babamın açması için dua ettim. Çünkü kapıyı annem açarsa kendimi tutamayıp, ona kendisini sevdiğimi söylemekten korkuyordum. Fakat Allah yardım etti ve kapıyı babam açtı. Hiç zaman kaybetmeden eşikten adımımı attım ve :

- "Baba, buraya seni sevdiğimi söylemeye geldim" dedim. Babam sanki bir anda başka bir adam olmuştu. Yüzündeki ifade yumuşadı, kırışıklıklar yok oldu ve ağlamaya başladı. Kollarını açtı, beni kucakladı ve bana :

- "Ben de seni seviyorum oğlum, ama bunu hiçbir zaman dile getirmedim" dedi.

Fakat sizlere asıl anlatmak istediğim esas nokta bu değil. Babamı ziyaretimden iki gün sonra babam bir kalp krizi geçirdi ve hala hastanede. Şimdi yaşam savaşı veriyor. Şimdi sizlere şu mesajı vermek istiyorum:

- "Yapmanız gerektiğine inandığınız hiçbir şeyi ertelemeyin. Ya babama olan sevgimi ifade etmek için hala bekliyor olsaydım?

Yapmanız gerekeni hemen yapın, hiç beklemeden...


alıntı

çok mükemmel bir yazı ibret almak lazım...

çok güzel bi yazı teşekkürler
vakit kaybetmeden ilk seni seviyorumu söyliyim o zaman

önce okul önesi ailesi hepinizi çok seviyorum

ve özellikle anne babaysa eğer söylenmeli,hissettirilmeli..hayatta en fazla dikkat ettiğim konudur bu..hayatımda en önemli yere sahip olduklarını sürekli hissettiririm ve dile getiririm..bir gün yanımda olamadıkları zaman ki düşüncesi bile kalbimin ritmini değiştiriyo,onlar için bişeyleri eksik yapmış olmaktan ya da pişmanlık duygusundan çok korkuyorum..ana_baba onlar herşeyin en güzeline layık

ilk okuduğumda inanılmaz etkilendim hayat kısa ve biz bu kelimeyi hakeden insanlara söylemekte bazen gerçekten geç kalıyoruz,ve ardındanda pişmanlıklar artık farkına varmak gerek